Emilia nigdy nie mogła znaleźć wspólnego języka z matką. Jednak dom matki był miejscem, z którego nie mogła zrezygnować. Czuła do niego przywiązanie. Jej mąż również kochał to miejsce. Zawsze odwiedzali wieś w weekendy. Chodzili na spacery po lesie, pomagali matce w pracach domowych i oglądali zachody słońca. Relacja z matką była dość dziwna. Mieszkali
Minęło pięć lat od śmierci jej matki, a ona wciąż nie mogła zapomnieć wydarzeń z ich ostatniego spotkania. Jej matka siedziała w zużytym fotelu, z włosami związanymi w luźny kok. Ciemne kręgi pod oczami stały się stałym elementem jej wyglądu, do którego wszyscy się przyzwyczaili. Obok niej siedziała jej siostrzenica, która często ją odwiedzała i znała wszystkie jej dolegliwości.
Nie obchodziło jej, czym się chwaliła, byleby czuła się jak królowa. Ta kobieta była przekonana, że jest najlepszą gospodynią, kucharką, kobietą i pracownicą.
Ale byłam całkowicie przeciwna. Dlaczego miałabym sprzedać swój własny dom, na który ciężko pracowałam, aby uratować mojego brata? Ani mój brat, ani mój ojciec nie dali mi ani grosza.
Czasami więzy rodzinne mogą być bardziej skomplikowane, niż się wydaje. W moich trzydziestych latach odkryłem, że niektóre relacje lepiej trzymać na dystans. Wszystko zaczęło się, gdy mój brat ożenił się z kobietą, która wydawała się mieć ukryte motywy. Niestety, nie można wybrać małżonka swojego rodzeństwa. Starałem się zaakceptować jego wybór i utrzymać poprawne relacje, ale sytuacja przybrała nieoczekiwany obrót.
Oboje mamy pełnoetatowe prace, ale opieka nad dwójką małych dzieci, utrzymanie domu w czystości i dbanie o to, żeby w lodówce było jedzenie, wciąż spada na moje barki, według mojego męża. Jestem wyczerpana.
Nie mogę pracować na pełny etat, ponieważ nasze dziecko jest jeszcze bardzo małe, więc na razie muszę polegać na mężu. Kiedyś dostawał premie, które bardzo nam pomagały, ale sytuacja się zmieniła.
Opieka nad chorym człowiekiem to trudne zadanie, zwłaszcza gdy ta osoba nie jest bliskim członkiem rodziny. Przez siedem długich lat opiekowałam się matką mojej synowej, kobietą, która była dla mnie praktycznie obcą osobą. Pomimo moich starań i poświęceń, nikt nigdy nie wyraził wdzięczności. Oto moja historia.
Dla każdej zamężnej kobiety słaby mąż może być źródłem większości jej smutków i rozczarowań. Często mówi się, że kobieta powinna czuć silne ramię i wsparcie. Jeśli tego brakuje, miłość, bez względu na to, jak silna, w końcu zgaśnie. Szczególnie trudno jest być blisko mężczyzny, który okazuje słabość wobec swojej matki.
„Wychowanie trzech synów i budowa domu nie były łatwe. Ale z mężem pocieszaliśmy się myślą, że w końcu będziemy mogli odpocząć na emeryturze. Aby osiągnąć to marzenie, oszczędzaliśmy sumiennie i ciężko pracowaliśmy. Wierzymy, że mamy pełne prawo być dumni z naszych osiągnięć. Nasi synowie są teraz dorośli, mają własne rodziny, a my stworzyliśmy przytulny dom,” pisze Maria. Jednak spokój, którego tak pragnęli, jest teraz zagrożony.
Moja mama i ja wnieśliśmy jedną czwartą całej kwoty. Rodzice mojego męża nie pomogli wcale. Ale nie prosiliśmy o nic. Moja teściowa ciągle się wtrąca.
Znajduję się w trudnej sytuacji. Jako samotna matka muszę skupić się na wychowywaniu mojej małej córki i zapewnieniu jej jak najlepszego dzieciństwa. Jednocześnie mój 84-letni ojczym mieszka sam w podupadającym domu na odludziu. Wieś jest tak mała, że średnia wieku jej mieszkańców prawdopodobnie wynosi
