Czy można wybaczyć mężowi, który wrócił po zdradzie?

– Mamo, dlaczego tata znowu tu jest? – zapytała cicho Zosia, patrząc na mnie wielkimi, niepewnymi oczami. Stałam w przedpokoju, z ręką na klamce, czując jak serce wali mi w piersi. Za drzwiami stał Piotr – mój mąż, a może już tylko były mąż – człowiek, który jeszcze rok temu był dla mnie całym światem, a potem roztrzaskał go na milion kawałków.

Nie odpowiedziałam Zosi od razu. W głowie miałam chaos. Wspomnienia sprzed roku wracały jak bumerang: Piotr pakujący walizkę, jego zimny wzrok i słowa, które do dziś dźwięczą mi w uszach: „To nie twoja wina, po prostu… zakochałem się w kimś innym.”

Wtedy myślałam, że umrę z bólu. Dwanaście lat razem, dwójka dzieci, wspólne mieszkanie na warszawskim Ursynowie, kredyt na głowie i codzienność, która czasem była trudna, ale była nasza. A potem przyszła ona – młodsza, ładniejsza, z błyskiem w oku i energią, której mi już brakowało. Piotr odszedł bez żalu. Zostawił mnie z dziećmi i pytaniami bez odpowiedzi.

Przez pierwsze miesiące żyłam jak w transie. Rano budziłam się z ciężarem na piersi i łzami w oczach. Dzieci patrzyły na mnie z niepokojem. Zosia miała wtedy dziewięć lat, Kuba jedenaście. Musiałam być silna dla nich. Udawałam przed światem i przed sobą, że dam radę.

Moja mama powtarzała: „Nie płacz przy dzieciach. Musisz być twarda.” Ale nocami płakałam w poduszkę. Próbowałam zrozumieć: co zrobiłam źle? Czy mogłam go zatrzymać? Czy byłam za mało atrakcyjna? Za bardzo skupiona na pracy i dzieciach?

A potem przyszedł gniew. Na Piotra, na siebie, na cały świat. Przestałam odbierać jego telefony. Kiedy przychodził po dzieci w weekendy, zamykałam się w kuchni i udawałam, że go nie widzę. Dzieci wracały smutne, czasem płakały po nocach.

Minął rok. Nauczyłam się żyć sama. Zaczęłam chodzić na jogę, spotykać się z koleżankami z pracy. Powoli odzyskiwałam siebie. Nawet zaczęłam się uśmiechać.

Aż pewnego dnia Piotr zadzwonił wieczorem.

– Muszę z tobą porozmawiać – powiedział cicho.

– O czym? – zapytałam chłodno.

– O nas… o dzieciach… o wszystkim.

Nie chciałam się zgodzić. Ale przyszedł. Stał pod drzwiami jak zbity pies. W oczach miał łzy.

– Przepraszam – wyszeptał. – Popełniłem błąd. Tamto… to nie miało sensu. Tęsknię za tobą, za dziećmi… Chcę wrócić.

Patrzyłam na niego długo. Widziałam zmęczenie na twarzy, siwe włosy przy skroniach. Nie był już tym samym człowiekiem.

– Myślisz, że możesz tak po prostu wrócić? – zapytałam drżącym głosem.

– Wiem, że cię skrzywdziłem – odpowiedział. – Ale kocham cię. Chcę naprawić wszystko.

Zosia stała za mną i słuchała naszej rozmowy. Kuba zamknął się w pokoju i nie chciał wyjść.

Przez kolejne dni Piotr przychodził codziennie. Pomagał dzieciom w lekcjach, gotował obiady, naprawił cieknący kran w łazience. Dzieci zaczęły się do niego przyzwyczajać na nowo. Zosia tuliła się do niego wieczorami, Kuba długo trzymał dystans.

A ja? Czułam się rozdarta. Z jednej strony tęskniłam za dawnym życiem – za rodziną przy wspólnym stole, za śmiechem dzieci i poczuciem bezpieczeństwa. Z drugiej strony bałam się zaufać mu ponownie.

Pewnego wieczoru usiedliśmy razem w kuchni.

– Dlaczego to zrobiłeś? – zapytałam cicho.

Piotr spuścił głowę.

– Byłem głupi… Czułem się wypalony w pracy, zmęczony codziennością… A ona była taka inna… Myślałem, że to miłość… Ale to była tylko ucieczka od problemów.

– A ja? Dzieci? To nie były problemy…

– Wiem… Przepraszam cię za wszystko…

Siedzieliśmy długo w ciszy. W końcu powiedział:

– Nie proszę cię o natychmiastowe wybaczenie. Chcę tylko mieć szansę to naprawić.

Przez kolejne tygodnie próbował udowodnić mi, że się zmienił. Był cierpliwy wobec dzieci, pomagał mi w domu, rozmawiał ze mną o wszystkim. Ale ja ciągle czułam mur między nami.

Pewnego dnia spotkałam się z moją przyjaciółką Anią.

– I co teraz zrobisz? – zapytała.

– Nie wiem… Boję się mu zaufać…

– Ale czy jeszcze go kochasz?

Zamilkłam. Nie wiedziałam już sama.

Wieczorem usiadłam przy łóżku Zosi.

– Mamo… czy tata zostanie z nami na zawsze?

Zacisnęło mi się gardło.

– Nie wiem, kochanie… Musimy dać sobie czas.

Kuba długo nie rozmawiał z ojcem. Dopiero po kilku miesiącach usiadł z nim przy stole i powiedział:

– Jeśli jeszcze raz skrzywdzisz mamę, nie chcę cię znać.

Piotr miał łzy w oczach.

Czas mijał powoli. Zaczęliśmy chodzić razem na spacery po Łazienkach, jeździć rowerami po Kabatach jak dawniej. Dzieci śmiały się coraz częściej.

Ale ja ciągle miałam w sobie lęk i żal.

Któregoś wieczoru Piotr przyniósł mi bukiet tulipanów – tych samych, które dawał mi na początku naszej znajomości.

– Pamiętasz? – zapytał cicho.

Skinęłam głową i poczułam łzy pod powiekami.

– Chcę zacząć od nowa – powiedział szeptem.

Patrzyłam na niego długo. Widziałam w nim człowieka złamanego przez własne błędy, ale też kogoś gotowego walczyć o rodzinę.

Czy potrafię mu wybaczyć? Czy chcę jeszcze raz zaufać?

Dziś stoję przed tym wyborem każdego dnia. Czasem myślę o tym wszystkim ze złością i bólem, czasem czuję nadzieję na lepsze jutro.

Czy można odbudować coś tak kruchego jak zaufanie? Czy warto dawać drugą szansę komuś, kto raz już odszedł?

A może prawdziwa siła tkwi właśnie w przebaczeniu?

Co wy byście zrobili na moim miejscu?