Po odejściu teścia, moja teściowa poprosiła o możliwość zamieszkania razem z nami: Tyle że ma dopiero 50 lat – jeszcze za wcześnie, by myśleć o starości

Kiedy teść zmarł nagle na zawał serca, nasz świat wywrócił się do góry nogami. Mój mąż, Piotr, był zdruzgotany. Jego matka, Halina, wydawała się być w jeszcze gorszym stanie. Przez pierwsze tygodnie po pogrzebie codziennie odwiedzaliśmy ją w jej mieszkaniu na Pradze. Była smutna, ale wydawało się, że radzi sobie z żałobą.

Jednak pewnego dnia, kiedy wróciliśmy do domu po kolejnej wizycie, Piotr powiedział coś, co zmroziło mi krew w żyłach.

• Aniu, mama chce z nami zamieszkać – oznajmił, patrząc na mnie z powagą.

• Co? – zapytałam z niedowierzaniem. – Przecież ma dopiero 50 lat! Nie jest staruszką, która potrzebuje opieki.

• Wiem, ale mówi, że czuje się samotna i nie daje sobie rady sama – odpowiedział Piotr.

• Piotrze, ona po prostu pragnie uwagi. Przecież widzimy ją codziennie! – próbowałam przekonać męża.

• Aniu, to moja matka. Nie mogę jej odmówić – powiedział stanowczo.

I tak Halina wprowadziła się do naszego mieszkania. Na początku starałam się być wyrozumiała. Rozumiałam, że straciła męża i potrzebuje wsparcia. Ale z czasem jej zachowanie zaczęło mnie irytować. Zaczęła udawać nieszczęśliwą, samotną kobietę o słabym zdrowiu, której nikt nie kocha.

• Aniu, mogłabyś mi zrobić herbatę? – pytała codziennie, choć czajnik stał tuż obok niej.

• Halino, przecież możesz sama sobie zrobić herbatę – odpowiadałam z uśmiechem, starając się ukryć irytację.

• Ach, moje serce… Nie wiem, czy dam radę – wzdychała teatralnie.

Piotr patrzył na mnie z wyrzutem za każdym razem, gdy próbowałam zwrócić uwagę na jej przesadzone zachowanie. Nasze kłótnie stawały się coraz częstsze.

• Aniu, dlaczego jesteś taka nieczuła? – pytał mnie pewnego wieczoru.

• Piotrze, ona manipuluje tobą! Przecież widzisz, że nic jej nie dolega! – krzyczałam ze łzami w oczach.

• To moja matka! Nie mogę jej zostawić samej! – odkrzyknął Piotr.

Nasze małżeństwo zaczęło się rozpadać. Halina zdawała się czerpać satysfakcję z naszej kłótni. Każdego dnia znajdowała nowy sposób na to, by wzbudzić litość u Piotra i wywołać konflikt między nami.

Pewnego dnia wróciłam z pracy i zobaczyłam Halinę siedzącą na kanapie z Piotrem. Trzymała się za serce i udawała, że ledwo oddycha.

• Co się stało? – zapytałam zaniepokojona.

• Mama miała atak serca – odpowiedział Piotr.

• Naprawdę? Czy ktoś wezwał karetkę? – zapytałam sceptycznie.

• Nie trzeba było. Już jej lepiej – odpowiedział Piotr, patrząc na mnie z wyrzutem.

To był moment, w którym zrozumiałam, że nasze życie nigdy nie będzie takie samo. Halina stała się centrum naszego świata, a ja czułam się jak intruz we własnym domu. Nasze małżeństwo było na skraju rozpadu, a ja nie wiedziałam, jak to naprawić.