„Odkrycie Tajemnicy Mojego Syna: Dylemat Matki”

Kiedy mój syn, Piotr, zaczął wracać do domu późno, nie mogłam przestać się martwić. Zawsze był odpowiedzialnym mężem i ojcem, więc jego nagłe zmiany w zachowaniu były dla mnie niepokojące. Pewnego wieczoru, kiedy siedzieliśmy przy kuchennym stole, postanowiłam z nim porozmawiać.

• Piotrze, co się dzieje? – zapytałam z troską w głosie. – Twoja żona, Ania, jest zaniepokojona. Ja też.

Piotr spojrzał na mnie z ciężkim sercem. – Mamo, to skomplikowane – odpowiedział, unikając mojego wzroku.

• Czy to… czy to ktoś inny? – zapytałam ostrożnie, bojąc się odpowiedzi.

• Nie, mamo. To nie tak – westchnął głęboko. – Byłem w szpitalu dziecięcym.

Poczułam ulgę, ale tylko na chwilę. – W szpitalu? Co się stało? Czy coś jest nie tak z naszymi wnukami?

Piotr pokręcił głową. – Nie chodzi o nich. To… to mój syn.

Zamarłam. Syn? Jak to możliwe? Przecież Piotr i Ania mają tylko dwójkę dzieci. Moje myśli zaczęły krążyć wokół najgorszych scenariuszy.

• Twój syn? – powtórzyłam z niedowierzaniem.

• Tak, mamo. To długa historia. Spotkałem kogoś przed laty, zanim poznałem Anię. Nie wiedziałem o dziecku aż do niedawna. Jego matka skontaktowała się ze mną, bo chłopiec jest chory.

Siedziałam w milczeniu, próbując przetrawić te informacje. Mój syn miał tajemnicze dziecko, o którym nikt nie wiedział. Jak mogłam to ukryć przed Anią? Jak mogłam spojrzeć jej w oczy?

• Piotrze, musisz jej powiedzieć – powiedziałam w końcu. – Nie mogę tego ukrywać.

• Wiem, mamo. Ale boję się, co się stanie z naszą rodziną – odpowiedział z rozpaczą.

Przez kolejne dni żyłam w ciągłym napięciu. Każde spotkanie z Anią było dla mnie torturą. Czułam się jak zdrajczyni, ale nie mogłam złamać obietnicy danej synowi.

Pewnego dnia Ania przyszła do mnie z pytaniem w oczach. – Coś się dzieje z Piotrem? Jest taki nieobecny ostatnio.

Zawahałam się, ale nie mogłam dłużej milczeć. – Aniu, musisz porozmawiać z Piotrem. On ma coś ważnego do powiedzenia.

Kilka dni później Piotr przyszedł do mnie z ciężkim sercem. – Powiedziałem jej – oznajmił cicho.

• I co teraz? – zapytałam z obawą.

• Wyprowadziła się z dziećmi do swojej matki. Nie wiem, czy mi wybaczy – odpowiedział ze łzami w oczach.

Moje serce pękło na pół. Wiedziałam, że zrobiłam dobrze, ale cena była wysoka. Nasza rodzina była rozbita, a ja czułam się winna za to wszystko.