Moje relacje z teściową zawsze były napięte. Jest ogólnie dobrą osobą—szczerą, miłą i hojna. Nawet myślę, że mnie lubi. Ale jest jedna rzecz w jej osobowości, która mnie irytuje: trzyma urazy zbyt długo. Zajęło mi trochę czasu, aby to zrozumieć. Na początku mojego małżeństwa
Pewnego wieczoru, gdy mój mąż był pod prysznicem, natknęłam się na wiadomość tekstową na jego telefonie, która zmieniła wszystko. To, co odkryłam później, było czymś, czego nigdy się nie spodziewałam. Wszystko zaczęło się, gdy postanowiłam wypić kawę w pobliskiej kawiarni.
Jesteśmy małżeństwem od 15 lat i mamy dziecko. Nie jesteśmy zamożni, ale udało nam się trochę zaoszczędzić. Jednak nasze oszczędności szybko się kurczą, gdy staramy się wspierać edukację naszej córki. Niedawno matka mojego męża ponownie zachorowała. Jest chora od około sześciu miesięcy, a teraz musimy ponosić koszty jej leczenia.
Rozumiem, że może to być powszechna cecha wielu matek, ale moja teściowa jest naprawdę wyjątkowa. Wymyśla problemy z powietrza, a kiedy coś nie idzie po jej myśli, wyładowuje się na wszystkich wokół.
Mieszkając w małym miasteczku, postanowiłam odwiedzić mojego syna i synową w tętniącym życiem mieście. Pobrali się w zeszłym roku, a ja nie miałam jeszcze okazji zobaczyć ich nowego domu. Zostawiłam za sobą spokojne życie, licząc na relaksujące wakacje, ale okazało się, że było zupełnie inaczej.
Teraz, gdy jesteśmy dorośli, mój brat ma rodzinę z dwójką dzieci, a ja wciąż jestem singielką i szukam swojego miejsca. Utrzymujemy kontakt, nie zwalniając tempa naszych zajętych żyć. Czasami Tomek prosi mnie o pomoc, ale tym razem było inaczej.
Kiedy powiedziałem mu, że jestem w ciąży, mogłabym przysiąc, że poczuł się, jakby mnie posiadał. Zdecydował, że nigdzie nie pójdę z jego dzieckiem. Przestał dawać mi pieniądze.
Szukam porady, jak poradzić sobie z niespodziewaną wizytą teściowej, która skończyła się źle.
Szukam porady, jak poradzić sobie z niespodziewaną wizytą mojej byłej teściowej, której na początku nie rozpoznałam.
Dorastaliśmy z mamą i tatą. Ich małżeństwo było dalekie od ideału. Mój ojciec często wyjeżdżał w sprawach służbowych, zostawiając nas samych. Pewnego dnia podjął decyzję, która zmieniła wszystko.
Dorastając jako jedyne dziecko, miała wszystko, co najlepsze, choć jej rodzice byli surowi i trzymali ją na krótkiej smyczy. To wychowanie ukształtowało Emilię w osobę, którą jest dzisiaj.
W końcu zdecydowałam się zakończyć małżeństwo, ale teraz moje dzieci widzą we mnie winowajcę. Szukam porady, jak poradzić sobie z tą sytuacją.
