Kiedy poszłyśmy do szkoły, aby zapisać moją córkę, recepcjonistka spojrzała na mnie i powiedziała: „Potrzebujemy, aby matka wypełniła te formularze, nie niania.” Poczułam ukłucie smutku i frustracji.
Niedawno moja mama przyjechała nas odwiedzić, chcąc zobaczyć swojego wnuka. Zapytałam ją, czy chce kawy. W tym momencie wybuchła płaczem: „Dlaczego pytasz? Czy nie jest oczywiste, że wróciłam?”
Mimo że mam już 45 lat, zawsze starałam się żyć pełnią życia. Jednak pewne wydarzenie z przeszłości wciąż mnie prześladuje. Chcę podzielić się historią, która zmieniła moje życie i relacje z moją córką. To opowieść o stracie, bólu i trudnych decyzjach, które musiałam podjąć.
Jakiś czas temu podjęłam trudną decyzję – postanowiłam nie mówić mężowi, że dostałam znaczną podwyżkę w pracy. Powodem była jego tendencja do życia chwilą, podobnie jak jego matka. W rezultacie często brakowało im pieniędzy. Zmęczyło mnie życie w luksusie przez tydzień, tylko po to, by przez kolejne trzy tygodnie żyć na zupkach chińskich.
Byłam zaskoczona i zaczęłam przewracać oczami. Tymczasem moja sąsiadka kontynuowała: „Prawie się wczoraj popłakałam! Twoja matka ledwo niosła swoje torby, była cała spocona! Jak to możliwe? Czy naprawdę nie ma nikogo, kto mógłby jej pomóc?”
Przez lata znosiłam ciągłą krytykę i niezadowolenie mojej synowej z każdego prezentu, który jej dawałam. Doszło do punktu, w którym nie mogłam tego dłużej znieść. Każdy gest był przekręcany na obrazę, więc postanowiłam przestać.
Maria i ja regularnie organizujemy takie spotkania. Wymieniamy się nowinkami i, przyznaję się bez bicia, plotkujemy. Tym razem chodziło o synową sąsiadki. Zrobiła awanturę swojej teściowej.
To było duże rodzinne spotkanie. Prawie wszyscy mieli kilkoro dzieci, z wyjątkiem nas, którzy mieliśmy tylko jedno. Niektórzy mieli nawet czworo dzieci. Z jakiegoś powodu zawsze wydawało się, że to my musimy nadrabiać zaległości.
Dorastając, często kłóciłem się z bratem. Jest ode mnie trzy lata młodszy, a nasz tata prawie zawsze stawał po jego stronie. Zwłaszcza w kwestii sporów. Szkoła była dla mnie pewnym schronieniem; nie było tam rodziców, którzy by się wtrącali, a moi przyjaciele mnie rozumieli. Często krytykowali Janka za jego arogancję i samouwielbienie. Nie było dnia, żeby nie drwił z moich zainteresowań i wyborów.
Kiedy pytałem mamę o mojego tatę, zawsze mówiła, że go nie mam. Rok temu w końcu wyjawiła prawdę. Okazało się, że ona i mój ojciec mieli skomplikowaną przeszłość.
Zawsze zastanawiałam się nad rodzicami, którzy nie pomagają swoim dorosłym dzieciom, a zamiast tego oczekują pomocy od nich. Mój mąż i ja zawsze wspieraliśmy nasze dzieci. Najpierw zapewniliśmy naszej córce i synowi wyższe wykształcenie. Potem zorganizowaliśmy ich śluby. Nawet po założeniu przez nich własnych rodzin, często dostarczaliśmy im jedzenie i wszystko, czego potrzebowali. Ale jak się okazało,
Upuściła listę zakupów, on ją podniósł, ich spojrzenia się spotkały i… Podziękowała mu i odeszła do działu nabiałowego. Emilia musiała zrobić zakupy na cały tydzień, ale nie wiedziała, że ta wizyta zmieni wszystko.
