Mój mąż był przystojnym, wysportowanym mężczyzną. Wysoki, zadbany i popularny wśród wielu ludzi. Staram się pamiętać go takim, aby ułatwić sobie życie. Bo teraz zmienił się nie do poznania. Pewnego dnia kosił trawnik w naszym ogrodzie i dostał udar. Cudem przeżył. Ale stał się niepełnosprawny. Moje życie wywróciło się do góry nogami.
Gdy dorastaliśmy, nic się nie zmieniało. Zabierał wszystko, zwłaszcza jeśli należało do kogoś innego. Kiedy byliśmy dziećmi, ciągle się kłóciliśmy, bo zawsze zabierał moje zabawki.
Moi rodzice pomogli mi i mojemu mężowi kupić dom. To było sprawiedliwe. Babcia zapisała testament na Aleksa. Pół roku później, Aleks się ożenił i zamieszkali razem.
Mój przyjaciel ma syna, Michała, który jest niesamowitą osobą. Świetnie radził sobie w szkole, ukończył studia i zaczął pracować. Na początku było ciężko, ale teraz jest zamożny, ma własny biznes, dom na przedmieściach i mieszkanie w centrum miasta – naprawdę wyjątkowy człowiek. Ale… zawsze jest jakieś ALE. Ożenił się z Zosią. Kobietą z trudnej rodziny, która
Mój ukochany mąż, Jan, zmarł tuż po swoich 40. urodzinach. Teraz, jako wdowa z dwójką małych dzieci, zmagam się z codziennością. Na domiar złego, jego rodzice ogłosili, że zamierzają wprowadzić się do naszego domu.
Pieczenie ciasta, pewna, że mam wszystkie składniki, w tym dwa jajka. Kiedy zajrzałam do lodówki, zniknęły. Jeszcze dwie godziny temu tam były. Zapytałam synową, bo specjalnie je zachowałam do ciasta. Jak myślicie, jaka była jej reakcja? Samo myślenie o tym podnosi mi ciśnienie. Nie jestem już młodą kobietą.
Nie narzekaliśmy; wszystko wydawało się w porządku, ponieważ nie mieliśmy jeszcze dzieci i nawet nie planowaliśmy ich mieć. Ale teraz, trzy lata później, mój mąż i ja mamy trudności.
Niezależnie od tego, co się dzieje, rodzice zawsze są gotowi pomóc. Czy to porażka zawodowa, czy rozstanie, zawsze można liczyć na wsparcie rodziców. Ale czasami powrót do domu odkrywa więcej niż tylko komfort.
Byliśmy przeszczęśliwi, gdy urodziła się nasza piękna córeczka. Nie było łatwo radzić sobie z noworodkiem, ale mój mąż i ja robiliśmy, co w naszej mocy. Jednak ciągłe wtrącanie się mojej teściowej sprawiało, że wszystko było o wiele trudniejsze.
Ostatniej nocy nie mogłam zmrużyć oka. Zmagam się z sytuacją, która rozwinęła się w moim życiu. Nie wiem, jak sobie z tym poradzić. Osiem miesięcy temu dowiedziałam się, że jestem w ciąży. Po ślubie przeprowadziłam się do miasta mojego męża. Utrzymuję dobre relacje z rodzicami, ale rzadko się widujemy z powodu odległości.
To nie dlatego, że odeszli z tego świata, ale dlatego, że porzucili swoje obowiązki. Mój były mąż nigdy niczego nie obiecywał, więc nie mam do niego pretensji. Ale jego matka
„Co w tym złego? Przecież mamy wspólne dziecko!” odpowiedziałam. Nie ma w tym nic złego. Co więcej, rozstałam się z moim pierwszym mężem.
