Zdecydował, że będę pokrywać jego codzienne wydatki, podczas gdy on oszczędza swoją emeryturę na „czarną godzinę”. Teraz wszystko spada na mnie: opłaty za media, zakupy spożywcze i więcej.
Sześć miesięcy temu moja żona i ja postanowiliśmy przeprowadzić się do nowego miasta. Wcześniej mieszkaliśmy na obrzeżach i pracowaliśmy w lokalnej firmie. Początkowo wszystko było w porządku. Nie martwiłem się zbędnymi rzeczami, a moja żona rozumiała, kiedy byłem zbyt zmęczony, więc rzadko się kłóciliśmy. Ale w pewnym momencie wszystko się zmieniło. Mój teść zaczął nas często odwiedzać, co stało się problemem, którego nie mogłem zignorować.
Wyszłam za mąż, gdy miałam 24 lata. Byliśmy szaleńczo zakochani i wierzyłam, że to miłość na całe życie. Rok po naszym ślubie urodził się nasz syn. Życie wydawało się idealne, jak z bajki. Ale po kilku latach bajka się skończyła. Mój mąż zaczął mnie okłamywać, a w końcu mnie zdradził. Znosiłam to przez długi czas, ponieważ nie chciałam
Przez ostatnią dekadę mój mąż nigdy nie powiedział mi złego słowa. Oczywiście, mieliśmy swoje problemy, największym z nich była nasza sytuacja mieszkaniowa. Ale nic nie przygotowało mnie na to, co odkryłam w kuchni mojej teściowej.
Zdecydowaliśmy się na poważny krok i zamieszkaliśmy razem. Przez sześć miesięcy tylko nocowaliśmy u siebie nawzajem, ale potem zaczęliśmy mieszkać w moim mieszkaniu. W tym czasie spłaciłam już swoje kredyty studenckie.
Rodzice mojego męża zawsze mogli nas wspierać finansowo, dzięki swoim dobrze płatnym pracom. Moi rodzice natomiast nie mają dużo pieniędzy, ale mimo to robią wszystko, co mogą, aby nam pomóc. Często opiekują się naszymi dziećmi lub przynoszą nam domowe posiłki. Mimo ich starań, niedawny komentarz mojego męża o pomocy finansowej od jego rodziców spowodował poważny rozłam w naszej rodzinie.
Nigdy nie wiadomo, jakie wydatki mogą pojawić się w przyszłości. Jednak zdarzają się również sytuacje, gdy jeden z członków rodziny zaczyna potajemnie gromadzić pieniądze.
Od momentu, gdy zaczęliśmy planować nasze wesele, napięcie było wyczuwalne. Zarówno moja mama, jak i teściowa chciały mieć ostatnie słowo. Nie mogły się zgodzić na nic, od kolorystyki po listę gości.
Maria nazywa Jana, męża swojej wnuczki, swoim zięciem. „Przez ponad dekadę moja córka Anna była chora i zmarła nieco ponad trzy lata temu. Emilia miała wtedy tylko dwadzieścia lat.”
Moja mama ciągle sprawia, że czuję się winna, bo nie mogę spędzać z nią całego czasu. Płacze przez telefon i jest bardzo zdenerwowana, gdy nie mogę być przy niej w każdej chwili. Mam 32 lata, jestem mężatką od sześciu lat i mam dwójkę dzieci. Naturalnie, jestem bardzo zajęta przez większość czasu. Moje najmłodsze dziecko nie chodzi jeszcze do przedszkola, a moje życie to wir obowiązków.
Był moją opoką, moją bratnią duszą, moim wszystkim. Ale po ślubie dostałam również jego matkę. I wtedy zaczęły się problemy.
Mieszkaliśmy w domu, który desperacko potrzebował remontu, ale problemy finansowe uniemożliwiały nam jakiekolwiek poprawki. W wieku dwudziestu lat wyszłam za mąż i opuściłam moje małe miasteczko.
