Nalega, aby jej były mąż wspierał oboje dzieci równo. Czy nie przeszkadza jej, że zarabiam pieniądze na własne dziecko? Nie polegam na moim mężu we wszystkim!
Wyszłam za mąż za mężczyznę starszego o dwadzieścia lat, gdy miałam zaledwie 25 lat. W tamtym czasie pracowałam jako asystentka w kancelarii prawnej, gdzie on był partnerem. Pomimo dezaprobaty mojej rodziny, posłuchałam swojego serca. Teraz, po latach, czuję się odizolowana i zmagam się z trudnościami.
Młoda para otrzymała dom w prezencie ślubnym. Mieszkali tam już kilka miesięcy przed ślubem, ale teraz dom jest oficjalnie na nazwisko syna. Po ślubie teściowa i synowa nie mogły się dogadać – dom niby jest ich, ale dokumenty są wciąż w toku. Co więcej, nie pozwalają nawet dodać synowej do aktu własności.
Zawsze niechętnie komunikował się ze swoimi dziećmi z pierwszego małżeństwa z powodu gorzkiego rozwodu, a spotkania z nimi oznaczają otwieranie starych ran.
Wyszłam za mąż, gdy miałam 24 lata. Byliśmy szaleńczo zakochani i wierzyłam, że to miłość na całe życie. Rok po naszym ślubie urodził się nasz syn. Życie wydawało się idealne, jak z bajki. Ale po kilku latach bajka się skończyła. Mój mąż zaczął mnie okłamywać, a w końcu zdradzać. Znosiłam to długo, bo nie chciałam
Kiedy wprowadziliśmy się do naszego nowego mieszkania, zaczęliśmy organizować nasze rzeczy, a potem planować podróż poślubną. Nie spieszyliśmy się, ale wszystko poszło nie tak, gdy moja teściowa postanowiła, że pojedzie z nami.
Dwa lata temu wyszłam za rozwodnika. W ogóle mi to nie przeszkadzało; wręcz przeciwnie, utwierdziło mnie to w przekonaniu, że ma dobre intencje. Wszystko było w porządku, dopóki mój mąż nie zaskoczył mnie niespodziewaną wiadomością. „Sara wkrótce się do nas wprowadzi. Dostała się na studia i będzie u nas mieszkać przez jakiś czas…”
Czasami życie przybiera niespodziewane obroty. Ożeniłem się nie z miłości, ale dlatego, że musiałem. Poznałem Sarę na imprezie u znajomego, spędziliśmy kilka ulotnych chwil razem, a potem poszliśmy własnymi drogami. Kilka miesięcy później dowiedzieliśmy się, że jest w ciąży. Żadne z nas nie było zachwycone perspektywą małżeństwa, ale nasi rodzice nalegali.
Moja mama ciągle sprawia, że czuję się winna, bo nie mogę spędzać z nią całego czasu. Płacze przez telefon i denerwuje się, gdy nie mogę być przy niej. Mam 29 lat, jestem mężatką od pięciu lat i mam dwójkę dzieci. Naturalnie, jestem bardzo zajęta przez większość czasu. Moje najmłodsze dziecko nie chodzi jeszcze do przedszkola, co dodaje mi codziennych obowiązków.
Powiedziała mi, że ma dziś spotkanie klubu książki. W czwartki ma jogę! Byłam zszokowana jej bezczelnością! Przyjechała, żeby pomóc z wnukami, a nie dla własnej przyjemności.
Matka jest sfrustrowana nawykami wydawania pieniędzy rodziny swojego syna, zwłaszcza że mają trójkę dzieci. Mimo swojego żalu, czuje się zobowiązana, aby im pomagać finansowo.
„Czego oni chcieli? Dlaczego nic nie powiedzieli wcześniej?” zapytała jej przyjaciółka. „Nigdy nie milczeli, a potem moja cierpliwość pękła!” powiedziała Emilia. Emilia była mężatką od sześciu lat.
