Maria i ja regularnie organizujemy takie spotkania. Wymieniamy się nowinkami i, przyznaję się bez bicia, plotkujemy. Tym razem chodziło o synową sąsiadki. Zrobiła awanturę swojej teściowej.
Przyjęliśmy ją z otwartymi ramionami. Jej syn, nasz wnuk, jest prawdziwym skarbem. Spokojny, posłuszny i dobrze wychowany, cieszymy się każdą chwilą spędzoną z nim, obsypujemy go prezentami i troszczymy się o niego. Mimo naszych starań, doświadczamy smutku z powodu braku kolejnego wnuka.
W zeszłym miesiącu w końcu powitaliśmy naszego wnuka. Byliśmy przeszczęśliwi i nie mogliśmy się doczekać dnia, kiedy będziemy mogli go odwiedzić. Ale nie zostaliśmy mile przyjęci. Moja synowa otwarcie okazuje swoje niezadowolenie. Przynieśliśmy prezenty, daliśmy pieniądze, a ona nadal się złości na nasz widok. Jej rodzice zachowują się tak samo. Czuję się zraniona, ponieważ jestem
