Siedząc w swoim ulubionym fotelu, wpatrywałem się w wyblakłe fotografie na kominku. Mój syn, Dawid, właśnie wyszedł po napiętej rozmowie. Nalegał, abym przeniósł się do domu opieki ze względu na brak miejsca w naszym małym, podmiejskim domu. Dom miał tylko dwie sypialnie, jedną zajmowałem ja, a drugą Dawid z rodziną.
Kiedy przygotowywaliśmy się z mężem na przyjście naszych bliźniaków, wyobrażaliśmy sobie życie pełne radości i śmiechu. Jednak narodziny naszych dzieci odsłoniły rzeczywistość, której nikt nie mógł przewidzieć, prowadząc nas w podróż pełną wyzwań i bólu.
Dzieci to prawdziwy huragan chaosu. Biegają, skaczą, krzyczą i ranią inne dzieci. Kobieta nie ma czasu, by ich rozdzielić czy przeprosić rodziców poszkodowanych dzieci. Spokoju nie widać na horyzoncie.
