Magdalena siedziała przy kuchennym stole, wpatrując się bezmyślnie w ścianę. Nie mogła pojąć, czy to, co się działo, było rzeczywiste, czy tylko okrutnym snem. Uszczypnęła się w ramię i poczuła ból, po czym ponownie spojrzała na kanapę – spało tam dziecko. To nie był sen. Ten wieczór zaczął się jak każdy inny, ale teraz wszystko się zmieniło.
„Posłuchaj mnie, synu…” szepnęła matka. Każde słowo było walką, gdy choroba powoli odbierała jej życie. Leżała w łóżku, wychudzona i słaba. Grzegorz ledwo ją rozpoznawał; zawsze była wysoka, silna i pełna życia. Ale teraz… „Synu, proszę, nie zostawiaj Natalii… Ona potrzebuje kogoś, kto się nią zaopiekuje. Ona nie jest jak inni…”
Leszek wyglądał na przygnębionego, więc zapytałam go o zdrowie i co go trapi. Machnął ręką z rezygnacją i powiedział: „Pewnie już niedługo będę cię tu męczył, kręcąc się po okolicy.”
