Kiedy poszłyśmy do szkoły, aby zapisać moją córkę, recepcjonistka spojrzała na mnie i powiedziała: „Potrzebujemy, aby matka wypełniła te formularze, nie niania.” Poczułam ukłucie smutku i frustracji.
Byłem zły, ponieważ kiedy byłem dzieckiem, mój ojciec opuścił moją matkę i mnie dla innej kobiety. Tak właśnie wierzyłem. Okazało się, że mieli syna, mojego przyrodniego brata.
„Pewnego dnia, wracając z pracy do domu, nagle usłyszałam, jak ktoś woła moje imię. Odwróciłam się zaskoczona, zastanawiając się, kto to może być. Okazało się, że to młoda kobieta z dzieckiem w wieku około sześciu lat. Podeszła do mnie i powiedziała: 'Pani Kowalska, mam na imię Emilia, a to jest pani wnuk – Jakub. Ma już sześć lat!’ Byłam oszołomiona, ponieważ…”
Od tamtego dnia życie rodziny zmieniło się nie do poznania, nikt nie mógł przewidzieć tak znaczącego rozszerzenia ich kręgu. Rodzina żyła skromnie w małym miasteczku, starając się wiązać koniec z końcem bez Bronka.
