Po rozwodzie moich rodziców, pozostałam blisko z tatą i często spędzałam wakacje u dziadków w małym nadmorskim miasteczku. Dziesięć lat później moja mama ponownie wyszła za mąż i teraz nalega, żebym dogadała się z moją nową przyrodnią siostrą, której zachowanie jest nie do zniesienia.
Każdego ranka spaceruję po naszym pięknym ogrodzie i wspominam życie z Janem. Mój mąż zmarł rok temu. To był dla mnie druzgocący cios. On kochał ten dom i ogród całym sercem.
Kiedy dzwonię, ona mówi, że jest zbyt zajęta i odkłada słuchawkę. Dzieje się tak za każdym razem. Zapytałam syna, dlaczego Ewa mnie ignoruje, ale on tylko to bagatelizuje.
Mój najstarszy syn był moją dumą i radością. Kiedy się ożenił, zdałam sobie sprawę, że nie dogadam się z moją synową, ale starałam się trzymać z dala od ich spraw. Jednak sytuacja pogorszyła się.
Często mówi się, że ludzie w małych amerykańskich miasteczkach są ze sobą bardzo zżyci. Że ci, którzy dorastają w trudnych warunkach, muszą kochać i wspierać się przez całe życie. Ale w rzeczywistości nie jest to takie proste. W rzeczywistości, gdy tylko są wystarczająco dorośli, aby podejmować własne decyzje, młodzi ludzie starają się jak najszybciej opuścić swoje rodzinne miasta.
Zwłaszcza po tym, jak wybrałam życie z tatą po ich rozwodzie. Teraz jestem dorosła i mam własną córkę, ale wciąż nie wiem, czego się po niej spodziewać.
On ma 27 lat, a jego partnerka 30. Różnica wieku jest niewielka i nie przeszkadzała mi zbytnio. Pojawił się jednak większy problem: ta kobieta ma już dwoje własnych dzieci.
Mój syn ożenił się z przebiegłą kobietą, która ma go owiniętego wokół palca. Teraz odwraca go przeciwko mnie, twierdząc, że nie chcę jego szczęścia i myślę tylko o sobie. Problem polega na tym, że odmawiam zamiany domów z nimi. Mam tylko jedno dziecko, a mój mąż zmarł kilka lat temu. Wychowaliśmy go w kochającym domu i zapewniliśmy mu wszystko.
Moja mama poświęciła całe swoje życie na wychowanie mnie i nigdy nie myślała o ponownym małżeństwie. Szczerze mówiąc, zaakceptowałem odejście ojca ze spokojem. Ale teraz, po latach, chce wrócić do mojego życia, a ja nie wiem, jak sobie z tym poradzić.
To było duże rodzinne spotkanie. Prawie wszyscy mieli kilkoro dzieci, z wyjątkiem nas, którzy mieliśmy tylko jedno. Niektórzy mieli nawet czworo dzieci. Z jakiegoś powodu zawsze wydawało się, że to my musimy nadrabiać zaległości.
Dorastając, często kłóciłem się z bratem. Jest ode mnie trzy lata młodszy, a nasz tata prawie zawsze stawał po jego stronie. Zwłaszcza w kwestii sporów. Szkoła była dla mnie pewnym schronieniem; nie było tam rodziców, którzy by się wtrącali, a moi przyjaciele mnie rozumieli. Często krytykowali Janka za jego arogancję i samouwielbienie. Nie było dnia, żeby nie drwił z moich zainteresowań i wyborów.
Kiedy pytałem mamę o mojego tatę, zawsze mówiła, że go nie mam. Rok temu w końcu wyjawiła prawdę. Okazało się, że ona i mój ojciec mieli skomplikowaną przeszłość.
