Moja najstarsza córka, Emilia, ma teraz 22 lata, a mój syn niedawno skończył 14. Emilia zawsze była piękną dziewczyną, a chłopcy zawsze za nią biegali. Ale teraz jest zaręczona z kimś w moim wieku i nie mogę się z tym pogodzić.
– „Nigdy nie wyobrażałam sobie, że w wieku pięćdziesięciu pięciu lat będę postrzegana jako ta zła przez własnego syna,” żali się Sara swojej najlepszej przyjaciółce. „Pracowałam bez wytchnienia, brałam dodatkowe zmiany i poświęcałam tak wiele, aby dać mu lepsze życie, tylko po to, by zostać oskarżoną o zrujnowanie jego przyszłości…”
Jej synowa zarumieniła się i uciekła od stołu. „Gdzie znalazłeś tę nieatrakcyjną dziewczynę?” Linda spojrzała gniewnie na swojego syna. „Ona nie jest…”
Teraz nie ma gdzie mieszkać! Przyszedł do mnie i powiedział: „Cześć, córko, kiedyś cię wspierałem, więc musisz mnie wpuścić do swojego domu, przynajmniej ze względu na miłość, jaką miałem do twojej matki!” – opowiada Ela. Nie wpuściła go, więc postanowił pójść do sądu, aby domagać się swojej części spadku. Ela ma już 45 lat.
Chodzi o to, że po prostu chciałam mieć wnuki! Co więcej—żądałam wnuków! Ale teraz, nie mogę nawet zobaczyć własnego dziecka… Urodziłam syna.
Dorastając, często kłóciłem się z bratem. Jest ode mnie trzy lata młodszy, a nasz tata prawie zawsze stawał po jego stronie. Zwłaszcza tata. Szkoła była pewnym wytchnieniem: brak rodziców w pobliżu, a inne dzieci rozumiały mnie i często krytykowały Janka za jego arogancję i zarozumiałość. Nie było dnia, żeby nie drwił z mojego wyglądu.
W mojej rodzinie głównym źródłem smutku było odejście mojego ojca. Nadal rzuca to cień na moją mamę, mimo że nie widziała go od lat.
Najdłuższy związek Vincenta był z Wiktorią. Po 10 latach razem nagle zdali sobie sprawę, że ich związek dobiegł końca i musiał się zakończyć. To był dopiero początek serii nieoczekiwanych i trudnych wydarzeń.
Nie rozumiem, dlaczego jestem taka, jaka jestem. Czy to coś w moim przeznaczeniu, czy co? Nie jestem złą osobą; nigdy nikogo nie skrzywdziłam. A jednak
To zdarzyło się przypadkiem w galerii handlowej, gdzie poszłam w dzień wolny, aby kupić nowe ubrania i po prostu się zrelaksować. Po przechadzce po sklepach postanowiłam zrobić sobie przerwę.
Nie rozumiem, dlaczego jestem taka, jaka jestem. Czy to coś w moim przeznaczeniu, czy co? Nie jestem złym człowiekiem; nigdy nikogo nie skrzywdziłam. A jednak
Aurelia ma bardzo złożoną osobowość, więc wcale mnie to nie dziwi. Kiedy w końcu przeszła na emeryturę, jej koledzy musieli otworzyć szampana, aby to uczcić. Teraz znajduje nowe wyzwania w swoim życiu rodzinnym.
