Każdego roku rodzina mojego męża pojawia się nieproszona na jego urodzinach, a ja spędzam co najmniej dwa dni w kuchni, przygotowując dla nich jedzenie. Nigdy nie przynoszą prezentów i oczekują, że będą obsłużeni. W tym roku postanowiłam zmienić swoje podejście, ale sprawy nie poszły zgodnie z planem.
Mój mąż i ja ciągle kłócimy się o naszego zięcia. Problem polega na tym, że mąż naszej córki jest leniwy. Od roku pracuje dorywczo i nie ma stałej pracy. Okazuje się, że nasza córka sama wychowuje dwójkę dzieci i utrzymuje rodzinę. Obecnie jest na urlopie macierzyńskim, więc nie może pracować na pełen etat. Zdecydowałam, że przestanę jej pomagać finansowo, dopóki go nie zostawi.
Zawsze wierzyłam, że trzymanie urazy nie ma sensu. Po co szerzyć negatywność, skoro wszystko w życiu jest ze sobą powiązane? Oto jak to się zaczęło.
Zawsze chciałam dla mojej córki jak najlepiej, mając nadzieję, że wyjdzie za mąż za kogoś zamożnego. Kiedy jednak wybrała Jana, człowieka z niewielkim majątkiem, byłam zdruzgotana. Nie przypuszczałam, jak nasze życie się zmieni.
Zawsze wierzyłam, że dopóki mogę, będę pomagać swoim dzieciom, a kiedy się zestarzeję, one pomogą mi. To bolesne uświadomić sobie, jak bardzo się myliłam co do własnych dzieci. Kiedy moje wnuki były małe, zawsze było: „Mamo, potrzebujemy cię.” Teraz, gdy wnuki dorosły, nie jestem już potrzebna. Nawet nie
Trzymałam swoje uczucia dla siebie, obawiając się, że mój mąż odbierze wszystko jako krytykę. Nie wiedziałam, że moja matka nieustannie ingerowała w nasze życie. To odkrycie sprawiło, że nie mogę się z nią zmierzyć.
Poznałam mojego przyszłego chłopaka przypadkiem, gdy wracałam metrem do domu z pracy. Kuba ustąpił mi miejsca, co bardzo mnie ucieszyło. Nie wiedziałam wtedy, że to spotkanie zapoczątkuje skomplikowany i bolesny rozdział w moim życiu.
Moja córka doskonale pamięta swoje dzieciństwo. Jako nastolatka czasami wspomina chwile z wczesnych lat. Pamięta zabawkę, którą przyniósł jej ojciec, i miejsca, do których razem chodziliśmy.
Anna doskonale rozumie swoją sytuację, ale czuje się bezsilna wobec męża. Zabiera jej całą wypłatę, monitoruje każdy wydatek i dba o to, by nie zatrzymała dla siebie ani grosza.
Jestem po prostu zdumiona energią tej kobiety. Moja teściowa chce być niezwykle pomocna dla naszej rodziny. Niestety, nie potrzebujemy tego, co robi. A moja cierpliwość się kończy.
Widoczna czy niewidoczna, zna każdy szczegół naszego związku. Janek, „jej duma i radość”, jak go nazywa, zdaje jej szczegółowe relacje. Nie wiem, jak długo jeszcze to wytrzymam.
Jak możemy wyjaśnić ich zachowanie i reakcję na odmowę? Moja żona i ja jesteśmy razem od 9 lat i mamy dziecko. Na szczęście naszej rodzinie niczego nie brakuje. Jednak sytuacja pogorszyła się, gdy moja teściowa zaczęła przekraczać granice.
