Wszyscy wiedzą, jak trudne jest opiekowanie się chorym człowiekiem. To niezwykle trudne zadanie, nawet jeśli chodzi o bliskiego członka rodziny. Opiekowałam się ojcem mojej synowej, Januszem, przez 8 lat. W zasadzie był dla mnie obcym człowiekiem. Nikt nigdy mi za to nie podziękował, i czuję się głęboko zraniona. Mam na imię Penelopa.
Jest takie powiedzenie: „Co z oczu, to z serca.” Często przypominam sobie o tym po rozmowach z moją mamą. Wydaje się, że zapomniała, że ma córkę, a nie tylko syna. Przynajmniej tak się zachowuje. Po ukończeniu szkoły średniej wyprowadziłam się z naszego małego miasteczka. Nie widziałam tam dla siebie przyszłości, więc spakowałam walizki i wyjechałam.
Od trzech miesięcy mój brat Mateusz doprowadza mnie do szału w sprawie naszej mamy. Po udarze cierpi na poważne zaburzenia poznawcze, zapomina wiele rzeczy, a opieka nad nią jest niezwykle trudna. W zasadzie zachowuje się jak małe dziecko, a ja nie mam ani siły, ani czasu na to. Najlepszym rozwiązaniem wydaje się znalezienie domu opieki, ale
Nigdy nie obwinialiśmy jej za cokolwiek. Ale ona ciągle czuła się jak ciężar. Bała się wyjść z pokoju, żeby coś zjeść. Moja teściowa.
Nasza córka miała zaledwie trzy lata, gdy Kamila oznajmiła, że chce odejść. Wcześniej zaczęliśmy się coraz częściej kłócić i walczyć. – Dlaczego?
To była trzecia klasa. Nie wiem dlaczego, ale tak bardzo go lubiłam, że przez wszystkie lata szkolne marzyłam tylko o nim i o nas razem. Teraz, po latach, jego stara miłość wróciła do naszego miasta i nie mogę przestać martwić się o to, co może się wydarzyć.
Chodzi o to, że po prostu chciałam mieć wnuki! Co więcej—żądałam wnuków! Ale teraz, nie mogę nawet zobaczyć własnego dziecka… Urodziłam syna.
W rezultacie, mój syn teraz postrzega mnie i mojego męża jako „biednych” i ciągle domaga się nowych prezentów od swojej babci. Nasza rodzina ma trójkę dzieci —
Mój brat i ja dorastaliśmy razem, wychowywani przez kochających rodziców w dobrej rodzinie. Pomimo wspólnego wychowania, różnimy się we wszystkim. Ja, jak
Czasami zmiana nie jest możliwa. Weźmy na przykład mnie. Mam 70 lat i czuję się uwięziona w życiu, którego nigdy naprawdę nie przeżyłam dla siebie. Teraz walczę z głęboką depresją, ponieważ nigdy nie miałam okazji spełnić swoich marzeń.
Moja młodsza siostra zawsze była trochę roztrzepana, więc nie byłam ani trochę zaskoczona, gdy zadzwoniła do mnie, mówiąc, że przeprowadza się do innego województwa.
Kiedy się pobraliśmy, miałam 27 lat, a mój mąż był o rok starszy. Teraz obchodzimy piątą rocznicę ślubu. Mieszkamy w małym jednopokojowym mieszkaniu.
