Kiedy pytałem mamę o mojego tatę, zawsze mówiła, że go nie mam. Rok temu w końcu wyjawiła prawdę. Okazało się, że ona i mój ojciec mieli skomplikowaną przeszłość.
Moje życie rodzinne nie jest usłane różami, a relacja z mężem jest skomplikowana. Nasza córka jest moim jedynym źródłem radości. Nie mieszkamy z rodzicami, a mimo że utrzymujemy dobre relacje z większością rodziny, moja relacja z teściową jest napięta. Udaje, że ma problemy finansowe, ale w rzeczywistości jest dość zamożna. Matka mojego męża nigdy nic nie daje swojej wnuczce. Może
Przez tygodnie starannie planowałam obchody moich ważnych urodzin. Niedawno skończyłam 60 lat i byłam podekscytowana, aby świętować z rodziną i przyjaciółmi. Chciałam przytulnego rodzinnego spotkania. Mieszkam z moją młodszą córką, Emilią, która ma 30 lat i jest jeszcze singielką. Mój starszy syn, Michał, ma 40 lat i jest żonaty.
Mój syn ożenił się z Emilią 10 lat temu. On ma teraz 38 lat, a ona 32. Mają pozornie szczęśliwe małżeństwo i dwoje dzieci. Nie widujemy ich często, ponieważ mieszkają daleko. Mają pracę, dom i obowiązki, co rozumiem. Niedawno odwiedziłam ich i zauważyłam pewne zmiany. Emilia wyglądała znacznie lepiej, przestała nosić piżamy w domu, zaczęła się malować i chodzić na siłownię.
Podeszła do drzwi, próbowała wejść do domu, ale Babcia je zamknęła. Mama dzwoniła, pukała, ale nikt nie odpowiadał. Rozważała wezwanie służb ratunkowych, aby otworzyły drzwi.
Anna od dłuższego czasu czuła, że jej małżeństwo nie jest takie jak dawniej. Ciągłe podejrzenia o zdradę i niekończące się wymówki męża. Ale pewnego dnia natknęła się na jego wiadomości z kochanką. Pisał, że jest gotów poświęcić absolutnie wszystko, by z nią być. Jej świat rozpadł się na kawałki. Nie miała wyboru, musiała pogodzić się z brutalną rzeczywistością.
Maria nazywa Jana, męża swojej wnuczki, swoim zięciem. „Przez ponad dekadę moja córka Anna była chora i zmarła nieco ponad trzy lata temu. Emilia miała wtedy tylko dwadzieścia lat.”
Szukam porady, jak radzić sobie z życiem w samotności w wieku 67 lat, gdy moje dzieci nie chcą, żebym z nimi zamieszkała.
– Staraliśmy się być stanowczy. Nie dawaliśmy jej wszystkiego od razu. Ale nie mogę powiedzieć, że ją źle traktowaliśmy; nie miała gorzej niż inni.
Zawsze zastanawiałam się nad rodzicami, którzy nie pomagają swoim dorosłym dzieciom, a zamiast tego oczekują pomocy od nich. Mój mąż i ja zawsze wspieraliśmy nasze dzieci. Najpierw zapewniliśmy naszej córce i synowi wyższe wykształcenie. Potem zorganizowaliśmy ich śluby. Nawet po założeniu przez nich własnych rodzin, często dostarczaliśmy im jedzenie i wszystko, czego potrzebowali. Ale jak się okazało,
Jego imię to Jan. Ciężko pracuje i dobrze zarabia. Czuję się świetnie w jego towarzystwie! Zaproponował, żebyśmy zamieszkali razem. Ale co z moim tatą? No wiesz
– Cześć, Aniu. Jak leci? Coś nowego?
