Mam na imię Krzysztof Wiśniewski, mam 15 lat i od miesięcy duszę się pod ciężarem słów moich rodziców. W tej historii opowiadam o codziennym bólu, samotności i walce o własną wartość w małej wiosce pod Poznaniem. To opowieść o tym, jak trudno jest uwierzyć w siebie, gdy najbliżsi nie widzą w tobie nic dobrego.
To historia o jednym dniu w szkole, który zmienił moje spojrzenie na przyjaźń, lojalność i odwagę. Byłem świadkiem czegoś, co nie powinno się wydarzyć, a decyzje, które musiałem podjąć, wciąż odbijają się echem w mojej głowie. Czy wybrałem dobrze?
Od zawsze czułem się inny – nie pasowałem do reszty, a koledzy nie pozwalali mi o tym zapomnieć. Przez lata znosiłem wyśmiewanie i samotność, aż pewnego dnia nieznajoma osoba wyciągnęła do mnie rękę. Ta historia to opowieść o bólu, nadziei i sile ludzkiej życzliwości.
