Czuję się zraniona i niedoceniana. Kiedy moja synowa mnie potrzebowała, była zawsze miła i serdeczna. Często dzwoniła, pytając: „Mamo, możesz nam pomóc?” Teraz, gdy nie potrzebują mnie tak bardzo, słyszę tylko: „Dlaczego się wtrącasz w nasze życie?” Mój syn ożenił się dziesięć lat temu i wprowadzili się do domu, który podarowaliśmy im z mężem.
To nie dlatego, że odeszli z tego świata, ale dlatego, że porzucili swoje obowiązki. Mój były mąż nigdy niczego nie obiecywał, więc nie mam do niego pretensji. Ale jego matka
„Co w tym złego? Przecież mamy wspólne dziecko!” odpowiedziałam. Nie ma w tym nic złego. Co więcej, rozstałam się z moim pierwszym mężem.
Miałam zaledwie 24 lata, kiedy mój mąż opuścił mnie i naszą małą córkę, Anię. Miała wtedy tylko trzy lata. Mój mąż odszedł, bo nie potrafił sprostać obowiązkom rodzinnym – wolał wydawać pieniądze na siebie i swoją nową dziewczynę niż na nas. Teraz, po latach, moja relacja z Anią jest napięta, a prosta prośba o pomoc w domu doprowadziła do oskarżeń, że niszczę jej życie.
Zgubiłam listę zakupów, on ją podniósł, nasze spojrzenia się spotkały i… Podziękowałam mu i odeszłam do działu z nabiałem. Musiałam zrobić zakupy na cały tydzień, ale nie wiedziałam, że ta wizyta zmieni wszystko.
Zawsze byłam oszczędna w wydatkach. Kiedyś Janek zapytał, czy kiedykolwiek rozważałabym bycie żoną na pełen etat, ale nigdy nie mogłam się na to zgodzić. Wierzę, że lepiej jest zarabiać skromne pieniądze niż polegać na kimś innym. Mój mąż ma podobne podejście. Czasami w pracy pojawiają się sytuacje wymagające nadgodzin i zgadzam się na nie.
Od samego początku nasz związek był pełen napięć. Ona przywykła do tego, że wszyscy jej ulegają, nawet rodzice, ale ja nie zamierzałem być jednym z nich.
Rodzeństwo często rywalizuje o uwagę rodziców, droższe prezenty, miłość i uczucia. W dzieciństwie jesteśmy egoistyczni i nie robimy ustępstw. Ta historia opowiada o tym, jak przeszłość może zniszczyć rodzinne więzi.
Nikt mnie nie rozumie. Niedawno wyrzuciłam syna z domu i zamieszkałam z synową. Moja rodzina myśli, że oszalałam. Nie żałuję swojej decyzji. Jedyną gorzką częścią jest uświadomienie sobie, że nie mogłam postawić się mu wcześniej. Mój zmarły mąż był przystojnym mężczyzną: wysoki, ciemnowłosy, o szerokich ramionach, brązowych oczach i szorstkiej cerze. Jego głos był głęboki i aksamitny.
Mój brat jest trzy lata młodszy ode mnie, więc rodzice zawsze zdawali się go faworyzować. Zwłaszcza tata. Szkoła była trochę łatwiejsza: przynajmniej tam mogłem uciec od ciągłych porównań.
Miłość matki nie zna granic, a dla szczęścia swojego dziecka jest gotowa poświęcić wszystko. Bezsenne noce, przedwczesne siwe włosy i słodko-gorzki ból obserwowania, jak dziecko staje się niezależne, to wszystko część tej podróży. Doskonale to rozumiem, bo jestem jedną z tych matek. Niedawno postanowiłam jednak zwolnić tempo i zacząć żyć dla siebie. Zwłaszcza że mój syn, Jakub, wydawał się mieć wszystko pod kontrolą… albo tak mi się wydawało.
Mój brat twierdził, że wziął sobie do serca rady mamy i wszystko zrozumiał, więc wkrótce przedstawi jej swoją nową dziewczynę, z którą planuje się ożenić. Jednak ta dziewczyna okazała się być
