Teresa mieszka po drugiej stronie ulicy. Przyjaźnimy się z nią od wielu lat. Ona wie o mnie absolutnie wszystko, podobnie jak ja o niej. Teresa ma trójkę dzieci, które wychowała sama, bez męża. Kobieta poświęciła się wychowaniu dzieci i nigdy nie wyszła ponownie za mąż. Jej dzieci mieszkają w różnych zakątkach kraju i rzadko przyjeżdżają do niej. Teresa ciągle czeka na ich powrót, ale jej nadzieje często kończą się rozczarowaniem.
Z mężem wzięliśmy ślub pół roku temu. On ma matkę, która jest wdową, i młodszego brata, który jeszcze studiuje. Po ślubie zamieszkaliśmy z jego rodziną, ale szybko okazało się, że teściowa ma bardzo dominujący charakter. Kiedy mąż mi kupi coś, zawsze pyta: „A dla mnie?”.
Byłam zaskoczona i zaczęłam przewracać oczami. Tymczasem moja sąsiadka kontynuowała: „Prawie się wczoraj popłakałam! Twoja matka ledwo niosła swoje torby, była cała spocona! Jak to możliwe? Czy naprawdę nie ma nikogo, kto mógłby jej pomóc?”
Przez lata znosiłam ciągłą krytykę i niezadowolenie mojej synowej z każdego prezentu, który jej dawałam. Doszło do punktu, w którym nie mogłam tego dłużej znieść. Każdy gest był przekręcany na obrazę, więc postanowiłam przestać.
Mam dwoje dzieci, czworo wnuków i dwoje zięciów, a mimo to żyłam jak pustelnica. Ale kiedy wspomniałam o przekazaniu mojego domu siostrzenicy, nagle się pojawili i zrobili awanturę. Teraz jest jasne, że jedyne, czego ode mnie chcą, to moja nieruchomość. Miałam nadzieję, że moje dzieci będą mnie wspierać na starość, ale zamiast tego
Emilia nalega, że powinnam dać im jeden z moich domów, ponieważ dała mi wnuka. Faktycznie posiadam dwa domy. Mieszkam w jednym z nich.
Tomek pracuje bez wytchnienia, podczas gdy jego żona zostaje w domu. Nie obwiniam jej, ale wydaje się, że moja synowa wykorzystuje go. Ten prezent pokazał prawdziwą naturę wszystkich.
Maria i ja regularnie organizujemy takie spotkania. Wymieniamy się nowinkami i, przyznaję się bez bicia, plotkujemy. Tym razem chodziło o synową sąsiadki. Zrobiła awanturę swojej teściowej.
To było duże rodzinne spotkanie. Prawie wszyscy mieli kilkoro dzieci, z wyjątkiem nas, którzy mieliśmy tylko jedno. Niektórzy mieli nawet czworo dzieci. Z jakiegoś powodu zawsze wydawało się, że to my musimy nadrabiać zaległości.
Zawsze byłam wsparciem dla mojej teściowej, załatwiając jej sprawy i wożąc ją, gdzie tylko potrzebowała. Ona i mój mąż uzgodnili, że zostawi po jednym domu każdemu ze swoich synów. Ale sprawy przybrały niespodziewany obrót.
„Nie jestem nic winna temu człowiekowi, ponieważ przez dwadzieścia lat naszego małżeństwa ani razu nie zaoferował nam żadnej pomocy, ani finansowej, ani fizycznej.”
Mam na imię Andrzej. Bardzo cenię swoją rodzinę, ponieważ mój ojciec zawsze uczył mnie, że nic nie jest ważniejsze niż rodzina. Był dla mnie wzorem do naśladowania, wspierając naszą całą rodzinę, a nawet dalszych krewnych, zarówno finansowo, jak i emocjonalnie. Niestety, zmarł, ale jego nauki pozostały ze mną. Od najmłodszych lat starałem się
