Nigdy o nic ich nie prosimy, żyjemy własnym życiem i spotykamy się podczas świąt i okazjonalnych weekendów. Rodzice mojego męża, Jana, również trzymają dystans.
Prawie trzy lata temu mój mąż Jan zrezygnował z pracy. Wszystko przez nowego szefa, z którym nie mógł się dogadać. Wcześniej jego przełożonym był kolega ze studiów, który zawsze pomagał Janowi i przyznawał mu dodatkowe premie. Ale ten przyjaciel został przeniesiony do innego oddziału, zostawiając Jana samego. Nowy kierownik obniżył mu pensję, twierdząc, że
Zdecydował, że będę pokrywać jego codzienne wydatki, podczas gdy on oszczędza swoją emeryturę na „czarną godzinę”. Teraz wszystko spada na mnie: opłaty za media, zakupy spożywcze i więcej.
Nasze życie rodzinne było dość zwyczajne. Przez dwa lata wynajmowaliśmy mieszkanie. Potem udało nam się wziąć kredyt hipoteczny na dwupokojowe mieszkanie. Oczywiście musieliśmy pożyczyć trochę pieniędzy.
Jestem samotną matką wychowującą dwóch synów. Mieszkamy w małym dwupokojowym mieszkaniu. Utrzymanie siebie i moich dzieci jest niezwykle trudne. Moi rodzice trochę pomagają, ale to wciąż za mało.
– …W maju zaczęliśmy mieć problemy finansowe – mówi dwudziestoośmioletnia Emilia. – Mój mąż i ja nie mogliśmy wymyślić lepszego rozwiązania niż wynajęcie naszego mieszkania na kredyt i tymczasowe zamieszkanie u mojej teściowej… Chociaż to mieszkanie nie należy całkowicie do niej. To dwupokojowe mieszkanie, w którym teściowa mieszka ze swoim partnerem, i jest tak
Kiedy ojciec Jana odszedł, Jan dopiero zaczynał gimnazjum. Zginął w tragicznym wypadku samochodowym. Musiałam wychować go sama i wiązać koniec z końcem. Teraz, po latach, mój syn prosi mnie o kolejny poświęcenie.
Jestem niesamowicie dumna z mojej córki i uważam ją za wyjątkową osobę. Wychowałam ją sama po tym, jak jej ojciec nas opuścił, gdy była jeszcze niemowlęciem. To był trudny czas, ale udało nam się przez to przejść. Teraz wspiera mnie finansowo, ale ma jedno życzenie: nie mówić o tym jej mężowi.
„Żyliśmy skromnie. Tak się złożyło, że nie skończyłem studiów i zawsze pracowałem albo na budowie, albo w fabryce, czasem wykonując drobne prace. Moja żona, choć ukończyła studia, nie pracowała w swoim zawodzie. Od wielu lat jest sprzedawczynią w sklepie odzieżowym,” mówi Jan. Ceny rosną, a my potrzebujemy coraz więcej pieniędzy. Nasza córka dorasta i wkrótce pójdzie do
Moja matka uważa, że mój mąż to nieudacznik, ponieważ nie jest w stanie odpowiednio utrzymać naszej rodziny. Kiedy dzwoni, pyta z uśmieszkiem: „Więc, zjedliście już ostatni bochenek chleba, czy jeszcze coś zostało?” Czy ona nie zdaje sobie sprawy, że ledwo wiążemy koniec z końcem? Obecnie mój mąż jest jedynym pracującym w naszej rodzinie. Nasz syn, Jacek, ma autyzm i wymaga stałej opieki.
Ale nie narzekaliśmy; wszystko było w porządku, ponieważ nie mieliśmy jeszcze dzieci i nawet ich nie planowaliśmy. Teraz, trzy lata później, mój mąż i ja stajemy przed inną rzeczywistością.
Na weselach przyjaciół i krewnych nigdy nie brakowało jedzenia. Goście zawsze mogli jeść i pić do woli. Nikt nigdy nie narzekał na brak zaopatrzenia.
