Dziadkowie oddaliby duszę za swoje wnuki. To żadna tajemnica. Kiedy pojawiają się dzieci trzeciego pokolenia, czujemy, jakbyśmy zaczynali żyć na nowo. Ale czasami ten ciężar staje się zbyt trudny do udźwignięcia.
Od najmłodszych lat przyzwyczajają się do tego, że wszystko jest im podane na tacy. Ale kiedy przychodzi czas na zmierzenie się z prawdziwym światem, na horyzoncie pojawia się góra wyzwań.
Krążyłem po ogrodzie i znalazłem go przy płocie za krzakami. Mój syn płakał i ukrywał twarz przede mną. Gdy mnie zobaczył, zaczął płakać jeszcze mocniej. Usiadłem obok niego.
Dziadkowie często cenią sobie czas spędzany z wnukami, ale co się dzieje, gdy koszty tych wizyt zaczynają budzić wątpliwości? Nasza czytelniczka, Emilia, znalazła się w trudnej sytuacji.
Zmagam się z poczuciem niedocenienia przez moje dzieci, mimo że poświęcamy się dla nich. Szukam rad od innych rodziców i przyjaciół.
– Zarówno ja, jak i mój mąż pracujemy na pełen etat, mówi trzydziestoletnia Ewelina. – Zarabiamy średnią miesięczną pensję. Mamy własny samochód i niedawno spłaciliśmy kredyt hipoteczny na nasze dwupokojowe mieszkanie. Tymczasem, mamy
Szukam porady, jak poradzić sobie w sytuacji, gdy mój zięć zabrał moją wnuczkę, twierdząc, że nie karmię jej odpowiednio.
Od najmłodszych lat przyzwyczajają się do tego, że wszystko jest im podane na tacy. Ale kiedy przychodzi czas zmierzyć się z prawdziwym światem, na horyzoncie pojawia się góra wyzwań.
Szukam porady, jak poradzić sobie z nieodpowiednią reakcją mojego syna na poważne kwestie.
Mam 9-letnią córkę, Zosię, z pierwszego małżeństwa, oraz młodszego syna, Janka, z obecnym mężem. W miarę jak Janek dorasta w domu pełnym krewnych ze strony mojego męża, utrzymuje się niepokojąca tradycja: „W naszym domu Janek dostaje wszystko, co najlepsze.”
Wielu moich znajomych opowiadało historie o tym, jak ich dzieci stawały się rozpieszczone i nieposłuszne po pobytach u dziadków. To skłoniło mnie do zastanowienia, dlaczego dzieci wykazują takie zmiany.
Mam dwie córki, Katarzynę i Sarę, które dzieli zaledwie dwa lata. Od kiedy były małe, nigdy nie były szczególnie blisko, choć nigdy nie miały też poważnych konfliktów. Główna różnica między nimi leżała w ich osobowościach. Katarzyna zawsze miała trudności ze wszystkim: od nauki po relacje społeczne. Sara z kolei zdawała się przepływać przez życie z łatwością. Teraz, jako dorosłe, Katarzyna wciągnęła swojego syna, Michała, w nieustającą rywalizację, aby prześcignąć swojego bratanka, Jacka, syna Sary. A ja czuję się bezsilny, aby to zatrzymać.
