Straciłam zdolność do nawiązywania kontaktu z własną córką. Każda rozmowa wydaje się, jakbym rozmawiała z kimś obcym, ponieważ coraz bardziej naśladuje swoich teściów. Nic dziwnego, biorąc pod uwagę, że teściowie poświęcili swoje życie synowi i teraz robią wszystko dla jego rodziny. Mam zupełnie inne spojrzenie na to, co się dzieje. Wychowałam córkę na niezależną osobę, a teraz oczekuje ode mnie finansowania jej stylu życia.
Moja mama ciągle powtarza mi, że teściowa zawsze będzie faworyzować dzieci swojej córki nad dziećmi swojego syna. Myślę, że mówi to tylko po to, żeby mnie pocieszyć. Próbuję mnie przekonać, że
Moja córka ma 27 lat. Mój syn ma 31 lat. Kocham moje dzieci ponad wszystko na świecie i zawsze starałam się zapewnić im jedzenie, ubrania i wszystko, czego potrzebowali. Razem z mężem zapewniliśmy im dobrą edukację i staraliśmy się wychować ich na uczciwych ludzi. Nigdy nie krzyczeliśmy, nie zmuszaliśmy ich do nauki ani nie karaliśmy. Myślałam
Po powrocie do domu zastałam męża w złym humorze. Zapytał mnie, czy celowo nastawiłam naszego syna przeciwko jego dziadkom. Okazało się, że Jakub miał z nimi konfrontację.
Moja córka doskonale pamięta swoje dzieciństwo. Jako nastolatka czasami wspomina chwile z wczesnych lat. Pamięta zabawkę, którą przyniósł jej ojciec, i miejsca, do których razem chodziliśmy.
Moja córka doskonale pamięta swoje dzieciństwo. Jako nastolatka czasami wspomina chwile z wczesnych lat. Pamięta zabawkę, którą przyniósł jej ojciec, i miejsca, do których razem chodziliśmy.
Dzieci to istny wir chaosu. Biegają, skaczą, krzyczą i krzywdzą inne dzieci. Kobieta nie ma czasu, aby ich rozdzielić lub przeprosić rodziców poszkodowanych dzieci. Nie widać końca tego zamieszania.
Mój mąż rozmawiał przez telefon ze swoją matką, podczas gdy nasza córka bawiła się lalkami. Nasza mała dziewczynka ma niespełna dwa lata. Podeszła do mnie i
Kilka tygodni temu, około dziesiątej wieczorem, mój syn zadzwonił do mnie w panice. Powiedział, że Emilia, moja synowa, została przewieziona do szpitala i nie ma nikogo, kto mógłby zająć się ich dzieckiem. W drodze do szpitala mój syn zostawił ich siedmiomiesięczne dziecko u mnie i błagał: „Mamo, proszę, potrzebujemy twojej pomocy; nie ma nikogo innego.” Oczywiście zgodziłam się, mimo że była to nagła i trudna sytuacja.
Teraz ona kontynuuje studia, a my jesteśmy odpowiedzialni. Moja córka mieszka na odludziu, gdzie nie ma szkół ani nowoczesnych udogodnień. Dlatego mój prawnuk trafił do nas.
Od pierwszego spotkania wiedziałam, że ta dziewczyna nie jest gotowa na życie małżeńskie. Nie chodziło o jej wiek, miała 24 lata. Problemem był brak odpowiedzialności. Ale mój syn tego nie rozumiał – pisze Anna. Kiedy przyprowadził ją, aby nas poznać, Kasia była bardziej zainteresowana swoim telefonem niż poznaniem nas.
Nie było tak źle, jak się wydawało. Regionalne centrum było zaledwie godzinę jazdy samochodem. Były sklepy, szkoły. Brakowało teatru, ale życie toczy się dalej. Jednak ich córka miała inną wizję ich przyszłości.
