Wychowywanie dziecka, zwłaszcza córki, oznacza dawanie jej wszystkiego, co najlepsze. Mój mąż i ja zdaliśmy sobie z tego sprawę niemal jednocześnie. Nasza córka, Emilia, urodziła się późno w naszym życiu i wiedziałam, że będzie naszym jedynym dzieckiem. Nawet leżąc w szpitalu w kruchym stanie, powtarzałam to samo: kup najlepsze pieluchy i
Przez ponad dwie dekady słyszałam to samo. Jestem wyczerpana. Dlaczego moja mama nie może odpuścić myśli, że coś jestem winna mojej siostrze?
Tak, mój mąż pochodzi z bardzo zamożnej rodziny. Jego rodzice podarowali nam dom po naszym ślubie. Kilka lat później jego rodzice postanowili wyjechać za granicę.
Rozumiem, że może to być powszechna cecha wielu matek, ale moja teściowa jest naprawdę wyjątkowa. Wymyśla problemy z niczego, a kiedy coś nie idzie po jej myśli, wyładowuje się na wszystkich wokół.
Młoda Wiktoria ceniła swoją babcię bardziej niż cokolwiek innego na świecie i spędzała z nią cały swój wolny czas, ponieważ jej matka, Natalia, ponownie wyszła za mąż. W domu narastały napięcia, prowadząc do nieodwracalnego rozłamu.
Byłam kochana, bo pomagałam wszystkim, nigdy się nie kłóciłam i zawsze się zgadzałam. Te cechy i nawyki, zakorzenione od dzieciństwa, towarzyszyły mi w dorosłości. Ale kiedy postanowiłam wyznaczyć granice, wszystko się zmieniło.
Zmagam się z ciągłymi porównaniami do mojej starszej siostry i czuję, że nigdy nie jestem wystarczająco dobra. Szukam porady, jak sobie z tym poradzić.
Od trzech miesięcy mój brat Mateusz doprowadza mnie do szału w sprawie naszej mamy. Po udarze cierpi na poważne zaburzenia poznawcze, zapomina wiele rzeczy, a opieka nad nią jest niezwykle trudna. W zasadzie zachowuje się jak małe dziecko, a ja nie mam ani siły, ani czasu na to. Najlepszym rozwiązaniem wydaje się znalezienie domu opieki, ale
Czasami zmiana nie jest możliwa. Weźmy na przykład mnie. Mam 70 lat i czuję się uwięziona w życiu, którego nigdy naprawdę nie przeżyłam dla siebie. Teraz walczę z głęboką depresją, ponieważ nigdy nie miałam okazji spełnić swoich marzeń.
Nie, pamięta nas, nie zostawia mieszkania otwartego i nie błąka się bez celu. Wydaje się być w porządku, ale przekonała się, że chcę zabrać jej pieniądze.
Na początku miałam wspaniałe relacje z moją teściową; bardzo o mnie dbała. Ale gdybym wiedziała, że taka troska może prowadzić do takich skutków, postąpiłabym inaczej.
Moja przyjaciółka Sandra przechodzi trudny okres i nie wiem, jak jej pomóc. Jakieś rady?
