Spotkanie mojej przyszłej żony było najlepszym momentem mojego życia. Od razu byłem przytłoczony uczuciami. Otoczony miłością, nieustannie starałem się dawać jej kwiaty i różne niespodzianki.
Za każdym razem, gdy ktoś z rodziny ma problem, mój partner jest tym, do kogo dzwonią. Wydaje się, że nigdy nie ma czasu na nasz związek.
Prawdziwi mężczyźni są niezapomniani tylko w książkach. W rzeczywistości są egoistycznymi, dumnymi narcyzami, którzy nie potrzebują chleba, aby się najeść; wystarczy im, że mogą się popisywać.
Miłość może być transformująca, ale może też przynieść nieoczekiwane wyzwania. Zakochałam się w mężczyźnie z przeszłością, wierząc, że razem pokonamy wszystko. Ale czasem miłość nie wystarcza.
Poznaliśmy się na urodzinach wspólnego znajomego. Jan od razu się mną zainteresował i rozmawialiśmy przez cały wieczór. Wydawał się interesującym i dowcipnym rozmówcą, a ja uwielbiam mężczyzn z dobrym poczuciem humoru. Kiedy impreza się skończyła, Jan poprosił o mój numer telefonu, a ja mu go dałam. Z niecierpliwością czekałam na jego telefon. Minęło kilka dni
Mieszkam sama, a on mieszka z rodzicami. Myślimy o wspólnym zamieszkaniu i nawet przedstawiliśmy się nawzajem naszym rodzinom. Po naszych randkach w kinie lub kawiarni, gdzie dzielimy rachunek, wracamy do mojego mieszkania. Przygotowuję kolację i śniadanie, ale zaczęłam wydawać więcej, bo on dużo je. Zapytałam przyjaciół o radę: czy byłoby niegrzecznie poprosić go o pomoc w zakupach spożywczych? Jedna z nich powiedziała
Dorastając, moi rodzice zawsze mówili mi, że w moim życiu pojawi się wielu chłopców i nie powinnam się zbytnio przejmować żadnym z nich. Kto by pomyślał, że skończę wychodząc za mojego licealnego ukochanego? Ale właśnie tak się stało. Teraz mamy dwoje dzieci i nadal bardzo się kochamy. Jednak sprawy przybrały nieoczekiwany obrót.
Mam dość jego bzdur. Zawsze stara się przyćmić swoich krewnych. A potem musimy oszczędzać na jedzeniu przez miesiące. Nie sądzę, że to jest tego warte.
Mam na imię Wiktoria. Rok temu poznałam Aleksa. Spotykaliśmy się przez rok, zanim zdecydowaliśmy się zamieszkać razem. Mieszkamy razem już od roku. Nie jesteśmy małżeństwem; po prostu nie widzimy takiej potrzeby. Byłam już wcześniej mężatką, a Aleks ma byłą żonę. Mam trzydzieści dwa lata i syna z pierwszego małżeństwa – Janka, który ma siedem lat. Aleks ma trzydzieści pięć lat i córkę z poprzedniego małżeństwa.
Podczas rutynowej kolacji mój mąż spokojnie oznajmił, że odchodzi do innej kobiety. Nie miał roszczeń do naszego domu i zamierzał przekazać mi swoją część wspólnej nieruchomości.
Emilia obudziła się o świcie, aby nie tylko przygotować się do pracy, ale także zrobić swojemu chłopakowi Jankowi jego ulubione naleśniki. Uśmiechając się, patrząc na ciasto, nie miała pojęcia, co przyniesie ten dzień.
Mamy zwykłe prace, dzieci i irytujących znajomych. Ciągle się kłócimy z jednego powodu: mój mąż zawsze wydaje za dużo.
