Dwa lata temu podjęliśmy z mężem decyzję, której teraz bardzo żałujemy. Wszystko zaczęło się, gdy mąż dostał awans, a ja, kierując się intuicją, zasugerowałam wzięcie kredytu hipotecznego. Przez długi czas, jeszcze przed narodzinami naszych dwóch dzieci, z których najstarsze właśnie skończyło 15 lat, wynajmowaliśmy mieszkanie. Teraz zmagamy się z konsekwencjami tej decyzji.
W ich umysłach tradycja nakazuje, że mężczyzna zarabia pieniądze, a żona zarządza domowym budżetem. Mój mąż i ja wciąż próbujemy nawigować w tym staroświeckim układzie we współczesnej Polsce.
Moja mama nieustannie wzbudza we mnie poczucie winy, że nie mogę spędzać z nią całego czasu. Płacze przez telefon i jest bardzo zdenerwowana, gdy nie mogę być przy niej w każdej chwili. Mam 32 lata, jestem mężatką od sześciu lat i mam dwójkę dzieci. Naturalnie, jestem bardzo zajęta przez większość czasu. Moje najmłodsze dziecko nie chodzi jeszcze do przedszkola, a moje życie to wir obowiązków.
Kiedy wyszłam za mąż za Jana, zaczęliśmy marzyć o własnym domu, polegając wyłącznie na sobie. Moi rodzice nie mogli nam pomóc finansowo, a babcia Jana go wychowała, więc nie chcieliśmy się do niej wprowadzać. Jan ledwo utrzymywał kontakt z matką, widując ją tylko wtedy, gdy odwiedzała jego babcię. Niedługo potem nasze życie przybrało nieoczekiwany obrót.
Nie da się zaprzeczyć, że to ich bezpośrednia odpowiedzialność. Ale z biegiem lat ludzie stają się coraz bardziej niezależni. I w pewnym momencie muszą sobie radzić sami.
Przed naszym ślubem z mężem długo zastanawialiśmy się, gdzie zamieszkamy. Moi rodzice mają mały, dwupokojowy dom, podczas gdy jego matka posiada przestronny, trzypokojowy dom. Rozważaliśmy również wynajęcie własnego mieszkania. Najbardziej praktyczne wydawało się zamieszkanie z jego matką. „To jest też twój dom,” powiedziała, „więc możesz tu mieszkać.” Jednak rzeczywistość okazała się inna.
Samotna w małej wiosce, babcia kontynuuje swoje codzienne obowiązki, dbając o ogród i dom. Jej syn mieszka w odległym mieście i rzadko ją odwiedza, pozostawiając ją z tęsknotą za wnukami.
Mam na imię Wiktoria. Rok temu poznałam Aleksa. Spotykaliśmy się przez rok, zanim zdecydowaliśmy się zamieszkać razem. Mieszkamy razem już od roku. Nie jesteśmy małżeństwem; po prostu nie widzimy takiej potrzeby. Byłam już wcześniej mężatką, a Aleks ma byłą żonę. Mam trzydzieści dwa lata i syna z pierwszego małżeństwa – Janka, który ma siedem lat. Aleks ma trzydzieści pięć lat i córkę z poprzedniego małżeństwa.
– Cześć, Aniu. Jak leci? Coś nowego?
Na początku Ania i jej mąż Tomek wprowadzili się do nas. Mieliśmy przestronny i piękny dom z trzema sypialniami, który miał wystarczająco dużo miejsca dla nas wszystkich.
Podczas rutynowej kolacji mój mąż spokojnie oznajmił, że odchodzi do innej kobiety. Nie miał roszczeń do naszego domu i zamierzał przekazać mi swoją część wspólnej nieruchomości.
Trzy lata temu wzięliśmy ślub, a nasza córka ma teraz 18 miesięcy. Prawie ze sobą nie rozmawiamy – mój mąż ma swoje życie, a ja swoje. Kiedyś byliśmy blisko, ale wszystko się zmieniło.
