Ostatniej nocy nie mogłam zmrużyć oka. Zmagam się z sytuacją, która rozwinęła się w moim życiu. Nie wiem, jak sobie z tym poradzić. Osiem miesięcy temu dowiedziałam się, że jestem w ciąży. Po ślubie przeprowadziłam się do miasta mojego męża. Utrzymuję dobre relacje z rodzicami, ale rzadko się widujemy z powodu odległości.
Krążyłem po ogrodzie, aż znalazłem go przy płocie za krzakami. Mój syn szlochał, ukrywając twarz przede mną. Gdy mnie zobaczył, płakał jeszcze mocniej. Usiadłem obok niego.
Pobraliśmy się trzy lata temu, a nasza córka ma teraz 18 miesięcy. Prawie nie rozmawiamy – mój mąż ma swoje życie, a ja swoje. Chociaż kiedyś byliśmy blisko, wszystko się drastycznie zmieniło.
Czuję się zraniona i niedoceniana. Kiedy moja synowa mnie potrzebowała, była zawsze miła i serdeczna. Często dzwoniła, pytając: „Mamo, możesz nam pomóc?” Teraz, gdy nie potrzebują mnie tak bardzo, słyszę tylko: „Dlaczego się wtrącasz w nasze życie?” Mój syn ożenił się dziesięć lat temu i wprowadzili się do domu, który podarowaliśmy im z mężem.
To nie dlatego, że odeszli z tego świata, ale dlatego, że porzucili swoje obowiązki. Mój były mąż nigdy niczego nie obiecywał, więc nie mam do niego pretensji. Ale jego matka
Nie chcę mówić, że mój mąż jest maminsynkiem, ale z każdym dniem coraz bardziej się o tym przekonuję. Chodzi o to, że Janek po prostu uwielbia swoją matkę. Rozwiązuje wszystkie jej problemy, aby tylko nie była zestresowana lub przepracowana. Kilka lat temu zmarł ojciec Janka, a teraz mój mąż zajmuje się wszystkimi naprawami w jej domu. Jeśli coś się zepsuje
„Co w tym złego? Przecież mamy wspólne dziecko!” odpowiedziałam. Nie ma w tym nic złego. Co więcej, rozstałam się z moim pierwszym mężem.
Mój mąż i ja mamy małe dziecko i jesteśmy małżeństwem od sześciu lat. W tym czasie stawialiśmy czoła licznym wyzwaniom: problemom finansowym, kwestiom zaufania w naszym małżeństwie, bezrobociu i kryzysom zdrowia psychicznego. Ale udało nam się przez to wszystko przejść razem i byliśmy szczęśliwi aż do niedawna. Mój mąż jest jedynakiem, a jego ojciec, który mieszka poza miastem, postanowił się do nas wprowadzić. Mieszkamy w trzypokojowym mieszkaniu, które należy do mojego męża. Jednak
Miałam zaledwie 24 lata, kiedy mój mąż opuścił mnie i naszą małą córkę, Anię. Miała wtedy tylko trzy lata. Mój mąż odszedł, bo nie potrafił sprostać obowiązkom rodzinnym – wolał wydawać pieniądze na siebie i swoją nową dziewczynę niż na nas. Teraz, po latach, moja relacja z Anią jest napięta, a prosta prośba o pomoc w domu doprowadziła do oskarżeń, że niszczę jej życie.
Zgubiłam listę zakupów, on ją podniósł, nasze spojrzenia się spotkały i… Podziękowałam mu i odeszłam do działu z nabiałem. Musiałam zrobić zakupy na cały tydzień, ale nie wiedziałam, że ta wizyta zmieni wszystko.
Zawsze byłam oszczędna w wydatkach. Kiedyś Janek zapytał, czy kiedykolwiek rozważałabym bycie żoną na pełen etat, ale nigdy nie mogłam się na to zgodzić. Wierzę, że lepiej jest zarabiać skromne pieniądze niż polegać na kimś innym. Mój mąż ma podobne podejście. Czasami w pracy pojawiają się sytuacje wymagające nadgodzin i zgadzam się na nie.
Rodzeństwo często rywalizuje o uwagę rodziców, droższe prezenty, miłość i uczucia. W dzieciństwie jesteśmy egoistyczni i nie robimy ustępstw. Ta historia opowiada o tym, jak przeszłość może zniszczyć rodzinne więzi.
