„Mam 70 lat i mieszkam sama. Pytałam moje dzieci, czy mogłabym z nimi zamieszkać, ale odmawiają. Nie wiem, jak dalej żyć…” W wielu polskich miastach samotność jest powszechnym problemem. Codzienny widok niezliczonych nieznajomych nie przynosi radości. Dla osoby starszej jest to szczególnie trudne, gdy zmaga się z późniejszymi latami życia.
Mogę zarządzać swoimi wydatkami, jeśli żyję oszczędnie. Jeśli coś się stanie, mogę poprosić syna o pomoc. Ma 37 lat i dobrze zarabia. Ale sytuacja się pogorszyła.
„Mam 67 lat i mieszkam sam. Poprosiłem dzieci, by pozwoliły mi się wprowadzić, ale odmówiły. Nie wiem, jak dalej żyć…” W wielu dużych miastach niezliczone osoby odczuwają ból samotności. Codzienny widok tylu obcych ludzi nie przynosi radości. Dla starszej osoby jest to najtrudniejsze, zwłaszcza w jesieni życia.
Pewnego dnia, Nora poprosiła swojego wnuka i jego dziewczynę, aby opuścili jej mieszkanie, deklarując chęć życia niezależnie. Biorąc pod uwagę reputację jej wnuka Franka jako osoby nieco samolubnej, jej decyzja nie była zaskoczeniem.
Po latach pełnego życia rodzinnego, teraz mieszkam sam. Moje dzieci, które mają już własne rodziny, są zajęte swoim życiem. To, co kiedyś wydawało się normalne, teraz jest samotnością, ale niespodziewana przyjaźń z sąsiadką przyniosła nieoczekiwaną radość i towarzystwo.
