„Babciu, Chcę Ci Podarować Papużkę, Abyś Nie Czuła Się Tak Samotna Bez Dziadka,” Powiedział Nathan. Ten Prezent Odkrył Prawdziwe Oblicza Rodziny

Nathan zawsze był opoką rodziny. Po śmierci ojca przejął odpowiedzialność za opiekę nad matką, Elżbietą. Elżbieta była żoną ojca Nathana przez ponad 50 lat, a jego odejście pozostawiło pustkę, której nikt nie mógł wypełnić. Żona Nathana, Wiktoria, zostawała w domu, rzekomo aby opiekować się ich dwójką dzieci, Damianem i Natalią. Jednak często wydawało się, że bardziej interesują ją jej konta w mediach społecznościowych niż rodzina.

Pewnego wieczoru Nathan wrócił z pracy wyczerpany. Zastał Elżbietę siedzącą samotnie w salonie, przeglądającą stary album ze zdjęciami. Jej oczy były czerwone od płaczu. Serce Nathana bolało za matkę. Wiedział, że czuje się niesamowicie samotna bez ojca.

„Mamo,” powiedział cicho Nathan, „mam pomysł, który może pomóc ci poczuć się mniej samotną.”

Elżbieta spojrzała na niego z ciekawością w oczach. „Co to za pomysł, Nathan?”

„Myślałem o podarowaniu ci papużki,” powiedział Nathan. „Są małe, łatwe w pielęgnacji i mogą być świetnymi towarzyszami.”

Twarz Elżbiety rozjaśniła się na chwilę, zanim zawahała się. „A co z Wiktorią? Czy będzie jej to odpowiadać?”

Nathan westchnął. „Porozmawiam z nią. Nie martw się o to.”

Później tego wieczoru Nathan poruszył temat z Wiktorią. Przeglądała telefon, ledwo zwracając na niego uwagę.

„Wiktorio, chcę podarować mamie papużkę,” powiedział Nathan.

Wiktoria spojrzała na niego z dezaprobatą na twarzy. „Papużka? Naprawdę? Wiesz ile to pracy?”

„To nie jest aż tak dużo pracy,” argumentował Nathan. „A to sprawi mamie radość.”

Wiktoria przewróciła oczami. „Dobrze, rób co chcesz.”

Następnego dnia Nathan przyniósł do domu piękną niebieską papużkę. Elżbieta była zachwycona i nazwała ją Borys. Przez jakiś czas wydawało się, że Borys był dokładnie tym, czego Elżbieta potrzebowała. Spędzała godziny rozmawiając z nim, ucząc go prostych fraz i nawet robiąc małe okrycia na jego klatkę.

Jednak postawa Wiktorii wobec ptaka stawała się coraz bardziej wroga. Narzekała na hałas i bałagan, mimo że Borys był stosunkowo cichy i czysty.

Pewnego popołudnia Nathan wrócił wcześniej z pracy i zastał Wiktorię krzyczącą na Elżbietę.

„Dlaczego musimy mieć tego głupiego ptaka?” krzyczała Wiktoria. „To tylko kolejna rzecz do opieki dla mnie!”

Elżbieta wyglądała na zdruzgotaną. „Przepraszam, Wiktorio. Nie chciałam sprawiać kłopotów.”

Nathan wkroczył do akcji. „Wiktorio, dość! Borys jest towarzyszem mamy. Jeśli masz z tym problem, porozmawiaj ze mną o tym.”

Wiktoria wybiegła z pokoju, zostawiając Elżbietę we łzach.

Dni zamieniały się w tygodnie, a napięcie w domu stawało się nie do zniesienia. Pewnego ranka Nathan obudził się i zobaczył pustą klatkę Borysa. Przeszukał dom gorączkowo, ale nigdzie nie mógł znaleźć ptaka.

„Wiktorio, widziałaś Borysa?” zapytał Nathan z paniką w głosie.

Wiktoria wzruszyła ramionami obojętnie. „Może odleciał.”

Serce Nathana zamarło. Wiedział, że Wiktoria miała coś wspólnego z zniknięciem Borysa, ale nie miał dowodów.

Elżbieta była niepocieszona. Utrata Borysa była jak utrata kolejnej części męża na nowo. Nathan czuł się bezradny i wściekły, ale nie wiedział jak naprawić sytuację.

W końcu papużka, która miała przynieść radość, tylko ujawniła pęknięcia w ich rodzinie. Nathan nadal pracował niestrudzenie, starając się wspierać wszystkich, ale ciężar jego obowiązków stawał się coraz cięższy każdego dnia. Wiktoria pozostała zdystansowana i obojętna, bardziej pochłonięta swoim własnym światem niż kiedykolwiek wcześniej.

Elżbieta nigdy nie dostała kolejnego zwierzaka. Dom wydawał się bardziej pusty niż kiedykolwiek wcześniej, a Nathan nie mógł pozbyć się uczucia, że zawiódł swoją matkę w jej potrzebie.