Mieszkaliśmy w domu, który desperacko potrzebował remontu, ale problemy finansowe uniemożliwiały nam jakiekolwiek poprawki. W wieku dwudziestu lat wyszłam za mąż i opuściłam moje małe miasteczko.
Czasami jej mąż gotował. Wszystkie próby nauczenia jej gotowania kończyły się niepowodzeniem. Z czasem matka kobiety wprowadziła się do ich domu, co oznaczało początek końca.
Mój biologiczny ojciec opuścił moją mamę, gdy byłam jeszcze małym dzieckiem. Do dziesiątego roku życia nazywałam mojego ojczyma „Tatą”, nie wiedząc, że nie jest moim prawdziwym ojcem. Kiedy poznałam prawdę, wcale mnie to nie zmartwiło. Nie byłam już małą dziewczynką, więc traktowałam ojczyma tak samo jak wcześniej. Ale teraz, gdy zbliża się ślub mojej młodszej siostry, zmagam się z zazdrością i zamieszaniem związanym z zachowaniem mojego ojczyma.
Zmagam się z uczuciem bycia niepotrzebną dla moich dorosłych dzieci. Szukam rady i wsparcia od osób, które przez to przeszły.
Aby zapewnić jej możliwość studiowania, zatrudniłam najlepszych korepetytorów. Okazało się jednak, że moje poświęcenia były na próżno. Mam też drugą córkę. To jest nasza historia.
Staram się utrzymać dobre relacje z moją teściową, ale mam wrażenie, że myśli tylko o sobie. Niedawno skończyłam trzydzieści cztery lata, a nasze małżeństwo przeszło przez wiele trudności.
Jakub dorastał w dobrze wykształconej rodzinie. Jego ojciec był profesorem uniwersyteckim, a matka pracowała jako chirurg. Rodzice uwielbiali swojego jedynego syna i poświęcali cały swój wolny czas na jego wychowanie. Jakub uczęszczał na różne zajęcia pozalekcyjne i cieszył rodziców doskonałymi ocenami w szkole. Jedyną wadą w ich oczach była jego przyjaźń ze mną, Emilią, dziewczyną z mniej uprzywilejowanego środowiska.
Mimo że mieszkamy w tętniącym życiem mieście, nasza dzielnica zazwyczaj jest spokojna. Ale pewnego fatalnego dnia, wizyta mojej siostry zamieniła mój spokojny dom w strefę katastrofy.
Jestem w trudnej sytuacji. Moje dzieci proszą mnie, żebym sprzedała mieszkanie, aby mogły użyć pieniędzy na wkład własny na swoje własne miejsce. Co powinnam zrobić?
W wieku 35 lat lekarze powiedzieli mi, że nigdy nie będę miała dzieci. Mój mąż i ja byliśmy zdruzgotani. Potem, cudownie, zaszłam w ciążę i urodziła się nasza córka. Ale gdy dorastała, nasza radość zamieniła się w niepokój.
Pomimo wyraźnych preferencji mojej córki, jej babcie nalegają na tradycyjne zabawki. To przykre, że dorośli ignorują proste prośby dziecka.
Młoda para otrzymała dom w prezencie ślubnym. Mieszkali tam już kilka miesięcy przed ślubem, ale teraz dom jest oficjalnie na nazwisko syna. Po ślubie teściowa i synowa nie mogły się dogadać – dom niby jest ich, ale formalności wciąż są w toku. Co więcej, nie pozwalają nawet dodać synowej do aktu własności.
