Mój brat i ja kiedyś byliśmy bardzo blisko. Chodziliśmy do tej samej szkoły i spędzaliśmy razem mnóstwo czasu. Ale teraz, nie jest już tylko moim bratem—jest obcym człowiekiem.
Nie chcę mówić, że mój mąż jest maminsynkiem, ale z każdym dniem coraz bardziej się o tym przekonuję. Chodzi o to, że Janek po prostu uwielbia swoją matkę. Rozwiązuje wszystkie jej problemy, aby tylko nie była zestresowana lub przepracowana. Kilka lat temu zmarł ojciec Janka, a teraz mój mąż zajmuje się wszystkimi naprawami w jej domu. Jeśli coś się zepsuje
„Co w tym złego? Przecież mamy wspólne dziecko!” odpowiedziałam. Nie ma w tym nic złego. Co więcej, rozstałam się z moim pierwszym mężem.
Moja córka ma 27 lat. Mój syn ma 31 lat. Kocham moje dzieci ponad wszystko na świecie i zawsze starałam się zapewnić im jedzenie, ubrania i wszystko, czego potrzebowali. Razem z mężem zapewniliśmy im dobrą edukację i staraliśmy się wychować ich na uczciwych ludzi. Nigdy nie krzyczeliśmy, nie zmuszaliśmy ich do nauki ani nie karaliśmy. Myślałam
Mój mąż i ja mamy małe dziecko i jesteśmy małżeństwem od sześciu lat. W tym czasie stawialiśmy czoła licznym wyzwaniom: problemom finansowym, kwestiom zaufania w naszym małżeństwie, bezrobociu i kryzysom zdrowia psychicznego. Ale udało nam się przez to wszystko przejść razem i byliśmy szczęśliwi aż do niedawna. Mój mąż jest jedynakiem, a jego ojciec, który mieszka poza miastem, postanowił się do nas wprowadzić. Mieszkamy w trzypokojowym mieszkaniu, które należy do mojego męża. Jednak
Mój najstarszy syn był moją dumą i radością. Kiedy się ożenił, zdałam sobie sprawę, że nie dogadam się z moją synową, ale starałam się trzymać z dala od ich spraw. Jednak sytuacja pogorszyła się.
– „Czuję, że rozdzieram swoją rodzinę,” wzdycha Ewelina. Zdecydowała, że przekaże swój dom najstarszemu wnukowi, gdy ten ukończy studia. Poinformowała o swojej decyzji córkę i zięcia. Obecnie jej wnuk studiuje za granicą, ale planuje wrócić do Polski. Ewelina chce pomóc mu w osiedleniu się po powrocie. Jednak jej decyzja wywołała rozłam w rodzinie.
Miałam zaledwie 24 lata, kiedy mój mąż opuścił mnie i naszą małą córkę, Anię. Miała wtedy tylko trzy lata. Mój mąż odszedł, bo nie potrafił sprostać obowiązkom rodzinnym – wolał wydawać pieniądze na siebie i swoją nową dziewczynę niż na nas. Teraz, po latach, moja relacja z Anią jest napięta, a prosta prośba o pomoc w domu doprowadziła do oskarżeń, że niszczę jej życie.
Nie rozumiem, co się dzieje z moją mamą. Prosi mnie, bym pozwoliła synowi zostać u niej na noc – nie ma problemu. Ale kiedy mój syn jest u niej, zaczyna narzekać i złościć się, że nie słucha jej. Jeśli nie pozwalam mu odwiedzać, płacze i mówi, że czuje się samotna.
Całe życie poświęciłam wychowywaniu mojej córki, a teraz pomagam przy wnuku. Ale wydaje się, że zapomnieli, że mogę mieć sprawy osobiste niezwiązane z nimi. Wyszłam za mąż w wieku 22 lat za Jana, cichego, pracowitego mężczyznę. Pewnego dnia zaproponowano mu krótką pracę – dwutygodniową trasę ciężarówką, aby dostarczyć towary. Do dziś nie wiem, co się stało.
Dorastając w małym miasteczku w Polsce, życie było proste, ale pełne wyzwań. Moja mama pracowała jako bibliotekarka, a tata był kierowcą ciężarówki. Od najmłodszych lat nauczyłem się pomagać w domu. Kiedy urodził się mój młodszy brat, obowiązków przybyło. Gdy zaczął chodzić do przedszkola, miałem 12 lat i rzeczy zaczęły się zmieniać w sposób, którego nie mogłem zrozumieć.
Często mówi się, że ludzie w małych amerykańskich miasteczkach są ze sobą bardzo zżyci. Że ci, którzy dorastają w trudnych warunkach, muszą kochać i wspierać się przez całe życie. Ale w rzeczywistości nie jest to takie proste. W rzeczywistości, gdy tylko są wystarczająco dorośli, aby podejmować własne decyzje, młodzi ludzie starają się jak najszybciej opuścić swoje rodzinne miasta.
