Od 17. roku życia pracowałam i rozwiązywałam wszystkie swoje problemy sama. Całe życie polegałam wyłącznie na sobie i swoich siłach. Teraz czuję się uwięziona i bezsilna.
Przygotowując się do kolacji z okazji Święta Dziękczynienia, Anna zdała sobie sprawę, że kończy jej się sos żurawinowy. Mając jeszcze kilka potraw do przygotowania, wiedziała, że znalezienie ulubionej marki w przeddzień święta będzie niemal niemożliwe. Zdeterminowana, pobiegła do najbliższego sklepu spożywczego, tylko po to, by napotkać nieoczekiwane wyzwanie.
Czuję się przytłoczona opieką nad moim dziadkiem. Szukam wskazówek i wsparcia od osób, które przez to przeszły.
Wychowywanie dziecka, zwłaszcza córki, oznacza dawanie jej wszystkiego, co najlepsze. Mój mąż i ja zdaliśmy sobie z tego sprawę niemal jednocześnie. Nasza córka, Emilia, urodziła się późno w naszym życiu i wiedziałam, że będzie naszym jedynym dzieckiem. Nawet leżąc w szpitalu w kruchym stanie, powtarzałam to samo: kup najlepsze pieluchy i
Dorastając jako jedyne dziecko, miała wszystko, co najlepsze, choć jej rodzice byli surowi i trzymali ją na krótkiej smyczy. To wychowanie ukształtowało Emilię w osobę, którą jest dzisiaj.
Małżeństwo, które kiedyś kwitło na miłości i wzajemnym szacunku, stało się teraz relacją transakcyjną. Często zdarza się to po wielu latach bycia razem. Mnie to spotkało w dziesiątym roku małżeństwa.
– „Nigdy nie wyobrażałam sobie, że w wieku pięćdziesięciu pięciu lat będę postrzegana jako ta zła przez własnego syna,” żali się Sara swojej najlepszej przyjaciółce. „Pracowałam bez wytchnienia, brałam dodatkowe zmiany i poświęcałam tak wiele, aby dać mu lepsze życie, tylko po to, by zostać oskarżoną o zrujnowanie jego przyszłości…”
W końcu zdecydowałam się zakończyć małżeństwo, ale teraz moje dzieci widzą we mnie winowajcę. Szukam porady, jak poradzić sobie z tą sytuacją.
Przeprowadziłam się do nowego miasta, aby studiować na uczelni, a potem znalazłam tam pracę. Po ukończeniu studiów poznałam Janka w lokalnej kawiarni. Sześć miesięcy później moje życie przybrało nieoczekiwany obrót.
„Czego oni chcieli? Dlaczego nic nie powiedzieli wcześniej?” zapytała jej przyjaciółka. „Nigdy nie milczeli, a potem moja cierpliwość pękła!” powiedziała Emilia. Emilia była mężatką od sześciu lat.
Janek ostrzegał mnie od początku, że jego matka to twardy orzech do zgryzienia, dlatego wahał się, czy mnie jej przedstawić. Pomimo moich najlepszych starań, rzeczy nie poszły zgodnie z planem.
Na początku pracowała jako prywatna niania, udzielała korepetycji pierwszoklasistom i zabierała dzieci na zajęcia pozalekcyjne. Miała dobre dodatkowe dochody. Jej syn postanowił się ożenić i przeprowadził się z nową rodziną.
