Wszyscy wiedzą, jak trudne jest opiekowanie się chorym człowiekiem. To niezwykle trudne zadanie, nawet jeśli chodzi o bliskiego członka rodziny. Opiekowałam się ojcem mojej synowej, Januszem, przez 8 lat. W zasadzie był dla mnie obcym człowiekiem. Nikt nigdy mi za to nie podziękował, i czuję się głęboko zraniona. Mam na imię Penelopa.
Jest takie powiedzenie: „Co z oczu, to z serca.” Często przypominam sobie o tym po rozmowach z moją mamą. Wydaje się, że zapomniała, że ma córkę, a nie tylko syna. Przynajmniej tak się zachowuje. Po ukończeniu szkoły średniej wyprowadziłam się z naszego małego miasteczka. Nie widziałam tam dla siebie przyszłości, więc spakowałam walizki i wyjechałam.
Nie wiedząc, co robić, postanowiła zapytać jego. On wiedział dokładnie, czego chce: „Karnet do klubu fitness.” „Ale przecież nie lubisz sportu, prawda?” zdziwiła się. „Nie.”
Mama z Warszawy jest chwalona za swoje przemyślane podejście do rozwiązania problemu złośliwych komentarzy jej syna na temat wyglądu kolegi z klasy. Zamiast sięgać po karę, poprowadziła go przez znaczące przeprosiny i lekcję empatii.
Szukam porady, jak poradzić sobie z nagłą chęcią mojego odsuniętego ojca, aby zamieszkać ze mną.
Zdradzona przez męża, Magdalena przelała całą swoją miłość na syna, Jakuba. Zrezygnowała z życia osobistego i żyła tylko dla niego. Ale pewnego dnia wszystko się zmieniło.
Od trzech miesięcy mój brat Mateusz doprowadza mnie do szału w sprawie naszej mamy. Po udarze cierpi na poważne zaburzenia poznawcze, zapomina wiele rzeczy, a opieka nad nią jest niezwykle trudna. W zasadzie zachowuje się jak małe dziecko, a ja nie mam ani siły, ani czasu na to. Najlepszym rozwiązaniem wydaje się znalezienie domu opieki, ale
Teraz nie ma gdzie mieszkać! Przyszedł do mnie i powiedział: „Cześć, córko, kiedyś cię wspierałem, więc musisz mnie wpuścić do swojego domu, przynajmniej ze względu na miłość, jaką miałem do twojej matki!” – opowiada Ela. Nie wpuściła go, więc postanowił pójść do sądu, aby domagać się swojej części spadku. Ela ma już 45 lat.
Nigdy nie obwinialiśmy jej za cokolwiek. Ale ona ciągle czuła się jak ciężar. Bała się wyjść z pokoju, żeby coś zjeść. Moja teściowa.
Tragiczny incydent w lokalnym centrum handlowym w Warszawie wstrząsnął społecznością. Wśród smutku, słodki pies przyniósł promyk nadziei i pocieszenia wszystkim zaangażowanym.
Jestem w ósmym miesiącu ciąży i potrzebuję spokoju, ale moja teściowa odmawia opuszczenia naszego domu. Jak sobie z tym poradzić?
Nasza córka miała zaledwie trzy lata, gdy Kamila oznajmiła, że chce odejść. Wcześniej zaczęliśmy się coraz częściej kłócić i walczyć. – Dlaczego?
