Moja historia zaczyna się na ławce w parku, gdzie z zimna drżały mi ręce, a głód ściskał żołądek. Szachy stały się moją ucieczką od bezdomności i rodzinnych dramatów. Dziś pytam: czy jedna pasja może naprawdę zmienić los całej rodziny?
Mam na imię Marta i jeszcze niedawno wierzyłam, że rodzina to bezpieczna przystań. Teraz, w wieku 28 lat, stoję na krawędzi bezdomności, bo własny ojciec chce mnie wyrzucić z domu, w którym dorastałam. Czy to ja się zmieniłam, czy to świat wokół mnie stał się tak okrutny?
Opowiadam o dniu, w którym zostałam wyrzucona z własnego domu przez najbliższych. Przemierzając deszczowe ulice Poznania, musiałam zmierzyć się z samotnością, zdradą i własnymi lękami. To opowieść o upadku, ale i o sile, którą można odnaleźć nawet wtedy, gdy wydaje się, że wszystko jest stracone.
Pewnego zimowego wieczoru podjęłam spontaniczną decyzję, która wywróciła moje życie do góry nogami. Pomagając bezdomnemu Nikodemowi, odkryłam nie tylko jego bolesną historię, ale też własne uprzedzenia i lęki. Ta opowieść to zapis mojej przemiany, pełnej emocji i pytań o to, kim naprawdę jesteśmy wobec cierpienia innych.
Moje życie rozpadło się w jednej chwili, gdy po śmierci ojca mama wyrzuciła mnie z domu. Przez lata walczyłem z samotnością, głodem i poczuciem zdrady, aż odkryłem tajemnicę, którą ojciec zostawił tylko dla mnie. Dziś wracam nie po zemstę, lecz by odzyskać siebie i odpowiedzieć na pytanie: czy można wybaczyć tym, którzy nas skrzywdzili?
„Mój syn ożenił się 12 lat temu. On i jego żona, wraz z dwójką dzieci, mieszkają w ciasnym jednopokojowym mieszkaniu. Osiem lat temu, Jakub kupił działkę i zaczął budować swój wymarzony dom. Przez rok nic się nie działo. W kolejnym roku udało im się postawić ogrodzenie i położyć fundamenty. Potem wszystko znów stanęło w miejscu z powodu braku funduszy. Teraz moja synowa naciska, bym sprzedała swój dom, aby im pomóc…”
Mój dziadek również zmarł. Relacje mojej cioci nigdy się nie układały, więc okazało się, że w naszej rodzinie nie było mężczyzn. Moja mama i ciocia ciężko pracowały, aby związać koniec z końcem.
To nie jest wielka sprawa. Nie ma dramatu ani cenzury. Nawet jeśli masz czterdzieści lat. Możesz znaleźć pracę w każdej chwili. Nikomu nic nie jesteś winna.
