Wszyscy wiedzą, jak trudne jest opiekowanie się chorym człowiekiem. To niezwykle trudne zadanie, nawet jeśli chodzi o bliskiego członka rodziny. Opiekowałam się ojcem mojej synowej, Januszem, przez 8 lat. W zasadzie był dla mnie obcym człowiekiem. Nikt nigdy mi za to nie podziękował, i czuję się głęboko zraniona. Mam na imię Penelopa.
„Posłuchaj mnie, synu…” szepnęła matka. Każde słowo było walką, gdy choroba powoli odbierała jej życie. Leżała w łóżku, wychudzona i słaba. Grzegorz ledwo ją rozpoznawał; zawsze była wysoka, silna i pełna życia. Ale teraz… „Synu, proszę, nie zostawiaj Natalii… Ona potrzebuje kogoś, kto się nią zaopiekuje. Ona nie jest jak inni…”
W drodze na urodziny przyjaciółki postanowiłam kupić bukiet kwiatów jako miły dodatek do jej prezentu. Gdy wychodziłam od kwiaciarki, podeszło do mnie młode chłopię o oczach niosących smutek całego świata. Zapytał, czy może kupić te kwiaty dla swojej matki. Powód jego prośby wprawił mnie w stan szoku i smutku.
Karolina zawsze była filarem swojej rodziny, ale kiedy jej matka, Anna, zaczyna chorować, nalega, by opuścić własny dom i zamieszkać z Karoliną i jej małym synem, Gabrielem. Anna twierdzi, że boi się być sama, kiedy jest chora, ale nie bierze pod uwagę napięcia, jakie jej wizyty wywołują w domu Karoliny. Ta historia bada złożoności rodzinnych obowiązków i wyzwania związane z ustalaniem granic z bliskimi.
