Każdego ranka, Maria zauważała starszego mężczyznę o imieniu Henryk stojącego przy ruchliwym skrzyżowaniu niedaleko jej biura. Był tam zawsze, niezależnie od pogody, obserwując świat z cichą intensywnością. Zaintrygowana jego niezmienną obecnością, Maria postanowiła pewnego dnia do niego podejść. To, co odkryła, było historią straty i tęsknoty, która pozostawiła ją z większą ilością pytań niż odpowiedzi.
Kiedy moja cierpliwość w końcu się skończyła, podjęłam śmiałą decyzję. Byłam kompletnie wyczerpana codzienną rutyną! Gotowanie, sprzątanie, opieka nad dziećmi, wożenie ich do i ze szkoły… To był niekończący się cykl! Nie czułam się już jak kobieta, a bardziej jak chomik w kołowrotku. I pomimo wszystkich moich starań, nigdy nie otrzymałam wdzięczności. Wtedy zdałam sobie sprawę
Post Jerzego szczegółowo opisywał wszystko, od wczesnych pobudek, aby przygotować śniadanie i przygotować dzieci do szkoły, po późne sesje sprzątania, kiedy wszyscy inni już spali. Opowiadał o wizytach u lekarza, zakupach, planowaniu i przygotowywaniu posiłków, pomocy w odrabianiu lekcji i niezliczonych innych zadaniach, które wypełniały jego dni.
