Mam na imię Eryk. Opowiem Wam o tym, jak mój tata odszedł do innej kobiety, a mama nie potrafiła się z tego podnieść. Czy naprawdę można wskazać winnego, gdy rodzina się rozpada?
W chwili desperacji sfałszowałem bankructwo, by ratować rodzinę przed finansową katastrofą. Kłamstwo wymknęło się spod kontroli, niszcząc zaufanie w naszym małżeństwie i prowadząc do dramatycznych konsekwencji. Gdy prawda wyszła na jaw, musiałem zmierzyć się z walką o ocalenie resztek naszego wspólnego życia.
Byłem kiedyś gwiazdą popularnego serialu „Słoneczne Dni”. Po zakończeniu emisji moje życie zmieniło się nie do poznania – musiałem zmierzyć się z samotnością, utratą sensu i walką o własną tożsamość. Ta historia to szczera spowiedź o tym, co dzieje się, gdy światła gasną, a prawdziwe życie zaczyna się na nowo.
Dom, który otrzymaliśmy jako prezent ślubny od rodziców, miał być spełnieniem naszych marzeń, ale stał się początkiem końca naszego małżeństwa. To nie tylko dom był problemem, ale tam wszystko się zaczęło. Teraz, wychodząc z depresji, nie jestem już tą samą radosną osobą, którą byłam przed ślubem.
Anna i Jan mieli ukochaną córkę, Martę, która dorastała. Ukończyła szkołę średnią i rozpoczęła swoją niezależną drogę na studiach. Jej rodzice byli dumni z jej osiągnięć. Ale jak mówili, życie przybrało nieoczekiwany obrót.
Wychowywanie dziecka, zwłaszcza córki, oznacza dawanie jej wszystkiego, co najlepsze. Mój mąż i ja zdaliśmy sobie z tego sprawę niemal jednocześnie. Nasza córka, Emilia, urodziła się późno w naszym życiu i wiedziałam, że będzie naszym jedynym dzieckiem. Nawet leżąc w szpitalu w kruchym stanie, powtarzałam to samo: kup najlepsze pieluchy i
– Przegapiłam połączenie, bo byłam pod prysznicem. Potem zadzwonił do Janka i zapytał go – mówi 30-letnia Emilia. – Co było dalej? – Janek oddzwonił.
Czy to była wina taty? Krucha sylwetka mamy była widoczna przez jej nocną koszulę. Nowy samochód taty był kolejnym wyraźnym wspomnieniem z dzieciństwa Jacka. Stała obecność mamy na kanapie w salonie była oznaką jej depresji, ale Jacek zrozumiał to dopiero później. W latach 90. nikt w ich małym miasteczku nie rozmawiał o zdrowiu psychicznym.
Czasami zmiana nie jest możliwa. Weźmy na przykład mnie. Mam 70 lat i czuję się uwięziona w życiu, którego nigdy naprawdę nie przeżyłam dla siebie. Teraz walczę z głęboką depresją, ponieważ nigdy nie miałam okazji spełnić swoich marzeń.
