Jestem Zuzanna. Opowiadam o mojej babci, która zawsze chwaliła się mną przed całym światem, choć w rzeczywistości prawie mnie nie znała. Ta historia to opowieść o rodzinnych konfliktach, niespełnionych oczekiwaniach i tęsknocie za prawdziwą bliskością.
Od zawsze czułem, że babcia bardziej kocha swoje wyobrażenie o mnie niż mnie samego. Jej opowieści o naszym rzekomo bliskim kontakcie były dla niej powodem do dumy, a dla mnie – źródłem bólu i żalu. Dziś zastanawiam się, czy kiedykolwiek naprawdę chciała mnie poznać, czy tylko potrzebowała wnuka do swoich opowieści.
To opowieść o rodzinnej dumie, nieporozumieniach i miłości, która musi przetrwać próbę czasu i oczekiwań. Wspominam dzień, kiedy mój przyszły zięć wypowiedział słowa, które podzieliły naszą rodzinę. Dziś patrzę na to z dystansem, ale wtedy świat wydawał się walić.
Czasami duma może być przeszkodą w przyjęciu pomocy, nawet od najbliższych. Ta historia bada złożoność relacji rodzinnych i wpływ dumy na więzi międzyludzkie.
Nie obchodziło jej, czym się chwaliła, byleby czuła się jak królowa. Ta kobieta była przekonana, że jest najlepszą gospodynią, kucharką, kobietą i pracownicą.
