Moje życie zmieniło się, gdy poznałem dziadka Antoniego – samotnego, zapomnianego przez rodzinę człowieka z sąsiedztwa. Jego historia, pełna bólu, rodzinnych konfliktów i niespełnionych nadziei, sprawiła, że zacząłem inaczej patrzeć na starość i relacje międzyludzkie. Dziś pytam siebie i Was: czy naprawdę potrafimy być dla kogoś ostatnią deską ratunku?
Wzruszająca opowieść o tym, jak wiara i modlitwa przyniosły ukojenie i siłę w trudnym czasie związanym z ukochanym dziadkiem, prowadząc do nieoczekiwanych wyzwań.
W pięcioosobowej rodzinie emocjonalny krajobraz jest skomplikowany. Zosia, najstarsza wnuczka, ma dziewięć lat i zajmuje szczególne miejsce w sercu dziadka. Antek, jej trzyletni brat, nie budzi jednak tych samych uczuć. Mieszkając wygodnie z żoną w domu kupionym dzięki wsparciu rodziny, dziadek zmaga się z wewnętrznymi konfliktami wobec swoich wnuków.
Moje najmłodsze dziecko teraz mieszka ze mną, ucząc się na studiach. Muszę pracować bez wytchnienia, aby go utrzymać i pokryć koszty czesnego. Dodatkowym źródłem dochodu jest dla mnie przygotowywanie posiłków dla lokalnej firmy cateringowej.
Emilia nie mogła zrozumieć, dlaczego nigdy nie poznała swojego dziadka. Postanowiłam więc powiedzieć jej prawdę. „Twój dziadek nie akceptował moich wyborów i zabronił nam się widywać.”
