Od lat obserwuję, jak moja córka Emilia coraz bardziej faworyzuje swojego młodszego syna, zapominając o potrzebach i uczuciach swojej córki, Zosi. Jako babcia próbowałam interweniować, ale spotkałam się z murem obojętności i dumy. Teraz stoję przed najtrudniejszą decyzją w życiu: czy powinnam zabrać wnuczkę do siebie, by ocalić jej dzieciństwo?
Opowiadam o tym, jak dorastałam w cieniu mojego młodszego brata, czując się coraz bardziej niewidzialna dla własnej matki. Z czasem narastała we mnie złość i żal, które doprowadziły do rodzinnego konfliktu. To opowieść o tęsknocie za miłością, której nigdy nie dostałam.
Od zawsze byłam tą drugą – niewidzialną córką w cieniu mojego brata Michała, oczka w głowie naszej matki. Kiedy po latach to na mnie spadła odpowiedzialność za opiekę nad chorą mamą, musiałam zmierzyć się nie tylko z jej oczekiwaniami, ale i z własnymi ranami z przeszłości. Ta historia to mój krzyk, moje pytanie: czy naprawdę muszę poświęcić siebie dla kogoś, kto nigdy nie widział we mnie nic wartościowego?
W wielu polskich rodzinach dynamika faworyzowania może tworzyć niewidoczne pęknięcia, które z czasem się pogłębiają. Kiedy jedno dziecko jest stale faworyzowane, drugie może czuć się zaniedbane i niedoceniane. To historia Ani, opowieść o emocjonalnym zaniedbaniu i trudnej decyzji o oddaleniu się od rodziny. Jej brat, Michał, zawsze był oczkiem w głowie rodziców, pozostawiając Anię zmagającą się z uczuciami niewidzialności i urazy. To dlatego zdecydowała się nie opiekować chorym ojcem.
