„Rozumiem, że to twoja siostra i chcesz jej pomóc,” powiedziała Emilia, starannie dobierając słowa. „Ale już jej pomogliśmy. Pożyczyliśmy jej znaczną sumę pieniędzy, kiedy o to poprosiła. Pozwoliliśmy jej spłacić później, bo nie mogła tego zrobić na czas. Myślę, że moglibyśmy poczekać trochę dłużej, ale musimy zapłacić za studia naszego syna…”
Kocham mojego brata, ale nigdy nie był samodzielny. Ciągle mu przypominam, że jest dorosły i powinien prowadzić własne życie.
Czy życie osobiste jest ważniejsze w tym wieku? – „Mamo, czy możemy zatrzymać się u ciebie na jakiś czas z dziećmi?” – Sara siedziała na kanapie, błagając. Jej twarz była kwaśna, jakby połknęła całego cytryna. – „A dlaczego mielibyście zatrzymać się u mnie?” – Lidia nawet nie spojrzała na swoją córkę. Patrzyła na swoje odbicie w lustrze, nakładała krem na twarz i delikatnie klepała podbródek.
Mam wnuki, które uwielbiam. Nigdy nie faworyzuję moich dzieci i staram się pomagać im równo. Nie chcę, aby ktokolwiek czuł się zaniedbany. Jednak problem leży gdzie indziej.
– „Powiedziała swojemu synowi sześć miesięcy przed naszym ślubem, kiedy zobaczyła mnie po raz pierwszy – nie żeni się z nią, ona nie nadaje się na żonę!” wspomina trzydziestoletnia Jessica. „Jest za ładna. Zdziczeje!” Oczywiście, wtedy to wyśmialiśmy, mówiąc, że Michał powinien poślubić krokodyla, żeby mieć pewność, że nie zostanie wykorzystany… Ale
Moja relacja z ojcem całkowicie się rozpadła, a ja desperacko pragnę pojednania. Mam stabilną rodzinę i dobre życie, ale rozłam z ojcem nie daje mi spokoju.
Matka mojego męża wydawała się być spełnieniem marzeń, dopóki nie zdecydowaliśmy się na rozwód. Wtedy pokazała swoje prawdziwe oblicze, a ja zrozumiałam zbyt późno, że moja mama miała rację od samego początku.
Gdy dorastaliśmy, nic się nie zmieniało. Zabierał wszystko, zwłaszcza jeśli należało do kogoś innego. Kiedy byliśmy dziećmi, ciągle się kłóciliśmy, bo zawsze zabierał moje zabawki.
Czasami małe rzeczy mogą prowadzić do wielkich nieporozumień. Moja synowa nie odzywa się do mnie od roku z powodu prezentu. Czy to naprawdę ma znaczenie? Nie mieszkam z nią, więc niech radzi sobie sama. Ale co z moim synem?
Moje relacje z siostrą i matką ostatnio się pogorszyły. Uważają, że jestem zła na siostrę z błahych powodów, bez wyraźnych przyczyn.
Pozostaje tak samo nieodpowiedzialna i niedojrzała jak w dzieciństwie. Po jej ostatnim wybryku, zarówno ja, jak i mój mąż prawie straciliśmy pracę. A nasza matka nadal jej broni.
„Od trzech lat mieszkamy pod jednym dachem z Panią Kowalską. Oprócz mojej teściowej, jest mój mąż, nasz trzyletni syn i ja. Nie stać nas na wyprowadzkę. Mąż nie zarabia wystarczająco, aby pokryć wszystkie nasze wydatki. Nawet gdybym znalazła pracę, moja pensja jako nauczycielki na pół etatu niewiele by zmieniła. Więc mieszkamy razem i staramy się z tym jakoś radzić, ale…”
