Nasze życie rodzinne było dość zwyczajne. Przez dwa lata wynajmowaliśmy mieszkanie. Potem udało nam się wziąć kredyt hipoteczny na dwupokojowe mieszkanie. Oczywiście musieliśmy pożyczyć trochę pieniędzy.
To nie jest wielka sprawa. Nie ma dramatu ani cenzury. Nawet jeśli masz czterdzieści lat. Możesz znaleźć pracę w każdej chwili. Nikomu nic nie jesteś winna.
Moja pięćdziesięciopięcioletnia teściowa zaczęła ostatnio udawać nieszczęśliwą, samotną kobietę o słabym zdrowiu, której nikt nie kocha, zwłaszcza jej jedyny syn i jego żona. Czyli chodzi o mnie i mojego męża. Dlaczego? Moim zdaniem kobieta pragnie uwagi, opieki, a także po prostu jej się nudzi. Ale mój mąż się ze mną nie zgadza i z tego powodu nasze życie stało się nie do zniesienia.
Po śmierci naszego ojca, nasza matka ponownie wyszła za mąż i urodziła mojego przyrodniego brata, Maćka. Przejął on mieszkanie, które prawnie należy do mnie. Pomimo moich starań, nie udało mi się odzyskać tego, co moje.
Jestem w trudnej sytuacji, ponieważ mój brat, Michał, zabrał klucze do mieszkania naszej mamy i stanął po stronie swojej żony. Potrzebuję porady, jak sobie z tym poradzić.
– Jest tutaj! – Krewna zerknęła na zewnątrz.
Emilia nalega, że powinnam dać im jeden z moich domów, ponieważ dała mi wnuka. Faktycznie posiadam dwa domy. Mieszkam w jednym z nich.
Szukam porady, jak poradzić sobie z trudną sytuacją, gdy mój teść wprowadza się do naszego małego mieszkania na dłuższy okres.
Kiedy nasi przyjaciele i rodzina dowiedzieli się o naszym planie, uznali go za całkowicie absurdalny. „Co wy sobie myślicie?! To jest dobre tylko na wakacje!” Ale sprawy nie potoczyły się tak, jak się spodziewaliśmy.
Od momentu, gdy zaczęliśmy planować nasze wesele, napięcie było wyczuwalne. Zarówno moja mama, jak i teściowa chciały mieć ostatnie słowo. Nie mogły się zgodzić na nic, od kolorystyki po listę gości.
Trudno jest mi porozumieć się z moim synem. W dzieciństwie wszystko było w porządku. Ale jako nastolatek, Jakub zaczął zadawać się z niewłaściwym towarzystwem. Stracił zaufanie zarówno do mnie, jak i do swojego ojca. Udało nam się wyciągnąć go z tego środowiska, ale nigdy nie był już taki sam. Nie chciał się uczyć ani iść na studia. Ogólnie rzecz biorąc, sytuacja tylko się pogarszała.
Siostra Sary, Emilia, zadzwoniła na początku października, pytając, czy ona i jej dziecko mogą na jakiś czas zamieszkać w mieszkaniu Sary. Syn Emilii potrzebował badań medycznych, które były dostępne tylko w specjalistycznych klinikach w mieście. Nie było jasne, ile to potrwa, a Emilia, pochodząca z małego miasteczka, nie mogła sobie pozwolić na wynajem mieszkania. Zwróciła się do swojej siostry o pomoc.
