Mój mąż jest jedynakiem. Przez długi czas wszystko było w porządku: jego rodzice żyli swoim życiem, a my swoim, na szczęście wszyscy we własnych domach. Nigdy nie miałam nieprzyjemnych konfliktów z teściową, ponieważ spotykaliśmy się tylko na kawę i święta. Po śmierci teścia została sama. Było to trudne, zwłaszcza że ma teraz 80 lat.
Mam dwoje dzieci, czworo wnuków i dwoje zięciów, a mimo to żyłam jak pustelnica. Ale kiedy wspomniałam o przekazaniu domu mojej siostrzenicy, wszyscy się zjawili i zaczęli robić sceny. Teraz jest jasne, że jedyne, czego ode mnie chcą, to mój dom. Miałam nadzieję, że moje dzieci będą mnie wspierać na starość, ale zamiast tego
Moja matka uważa, że mój mąż to nieudacznik, ponieważ nie jest w stanie odpowiednio utrzymać naszej rodziny. Kiedy dzwoni, pyta z uśmieszkiem: „Więc, zjedliście już ostatni bochenek chleba, czy jeszcze coś zostało?” Czy ona nie zdaje sobie sprawy, że ledwo wiążemy koniec z końcem? Obecnie mój mąż jest jedynym pracującym w naszej rodzinie. Nasz syn, Jacek, ma autyzm i wymaga stałej opieki.
Po ślubie, Gabriela i jej mąż Bartek osiedlili się w swoim nowym domu. Mieszkali tam szczęśliwie przez sześć lat, w trakcie których urodziły się im dwie córki. Życie w ich przestronnym, dwupiętrowym domu zmieniło się dramatycznie, gdy niespodziewani goście stali się stałymi mieszkańcami.
Z wiekiem nic się nie zmieniało. Ela zawsze brała wszystko, szczególnie jeśli należało do kogoś innego. Jako dzieci, ciągle się kłóciliśmy, ponieważ regularnie zabierała moje rzeczy.
Nie mogę zrozumieć jej nawyków wydawania pieniędzy. Nigdy nie byliśmy bogaci, głównie z powodu ekstrawagancji mojej mamy. Zawsze pracująca, zawsze dobrze zarabiająca, a mimo to zawsze bez pieniędzy.
Moja była teściowa, Wiktoria, i ja zawsze miałyśmy świetne relacje. Dobrze się dogadywałyśmy podczas mojego małżeństwa z Jakubem, a nawet po rozwodzie. Jednak sytuacja zmieniła się, gdy Jakub ożenił się ponownie z Natalią, która zdaje się znajdować wady we wszystkim, w tym w ostatnio kupionym przez Jakuba mieszkaniu dla naszego syna, Karola.
Moja teściowa, pod pozorem uczucia, zawsze uważała mnie za niegodną jej syna, Eryka. Uśmiecha się, nazywa mnie „kochana”, ale za moimi plecami namawiała Eryka, by mnie zostawił dla kogoś, kogo uważa za bardziej odpowiedniego – kogoś atrakcyjniejszego. Pomimo naszego trzyletniego małżeństwa i dorastającego syna, Mikołaja, nieustannie dąży do rozerwania nas. Co sprawia, że nie zyskuję jej akceptacji?
Od 17 lat jestem żoną miłości mojego życia, ale moją radość przyćmiła nieustająca drwina i plotki rozsiewane przez moją teściową. Od kwestionowania ojcostwa naszych dzieci po podważanie mojej roli jako żony i matki, jej działania pozostawiły głębokie blizny. To moja historia wytrwania w rodzinnych zmaganiach i poszukiwaniu osobistej siły w obliczu przeciwności.
