„Mam 70 lat i mieszkam sama. Pytałam moje dzieci, czy mogłabym się do nich wprowadzić, ale odmawiają. Nie wiem, jak dalej żyć…” W wielu polskich miastach samotność jest powszechnym uczuciem wśród starszych osób. Codzienny widok niezliczonych nieznajomych nie przynosi radości. Dla starszej osoby jest to najtrudniejsze do zniesienia, zwłaszcza w jesieni życia.
„Mam 70 lat i mieszkam sama. Pytałam moje dzieci, czy mogłabym z nimi zamieszkać, ale odmawiają. Nie wiem, jak dalej żyć…” W wielu polskich miastach samotność jest powszechnym problemem. Codzienny widok niezliczonych nieznajomych nie przynosi radości. Dla osoby starszej jest to szczególnie trudne, gdy zmaga się z późniejszymi latami życia.
„Mam 67 lat i mieszkam sam. Poprosiłem dzieci, by pozwoliły mi się wprowadzić, ale odmówiły. Nie wiem, jak dalej żyć…” W wielu dużych miastach niezliczone osoby odczuwają ból samotności. Codzienny widok tylu obcych ludzi nie przynosi radości. Dla starszej osoby jest to najtrudniejsze, zwłaszcza w jesieni życia.
W wieku 68 lat, Wiesław mieszka sam w ogromnej metropolii, walcząc z głęboką samotnością, która często towarzyszy życiu w mieście. Otoczony przez miliony, lecz pozbawiony znaczących połączeń, przemierza swoje dni w poszukiwaniu czegoś więcej. Ta narracja bada poruszającą rzeczywistość samotności wśród miejskiego zgiełku, oczami Wiesława.
