Jestem niesamowicie dumna z mojej córki i uważam ją za wyjątkową osobę. Wychowałam ją sama po tym, jak jej ojciec nas opuścił, gdy była jeszcze niemowlęciem. To był trudny czas, ale udało nam się przez to przejść. Teraz wspiera mnie finansowo, ale ma jedno życzenie: nie mówić o tym jej mężowi.
Czasami życie przybiera niespodziewane obroty. Ożeniłem się nie z miłości, ale dlatego, że musiałem. Poznałem Sarę na imprezie u znajomego, spędziliśmy kilka ulotnych chwil razem, a potem poszliśmy własnymi drogami. Kilka miesięcy później dowiedzieliśmy się, że jest w ciąży. Żadne z nas nie było zachwycone perspektywą małżeństwa, ale nasi rodzice nalegali.
Moja mama ciągle sprawia, że czuję się winna, bo nie mogę spędzać z nią całego czasu. Płacze przez telefon i denerwuje się, gdy nie mogę być przy niej. Mam 29 lat, jestem mężatką od pięciu lat i mam dwójkę dzieci. Naturalnie, jestem bardzo zajęta przez większość czasu. Moje najmłodsze dziecko nie chodzi jeszcze do przedszkola, co dodaje mi codziennych obowiązków.
Powiedziała mi, że ma dziś spotkanie klubu książki. W czwartki ma jogę! Byłam zszokowana jej bezczelnością! Przyjechała, żeby pomóc z wnukami, a nie dla własnej przyjemności.
Kiedy Maria przeszła na emeryturę w wieku 60 lat, wprowadziła się do córki i zięcia. Przez dekadę zarządzała ich domem i pomagała wychowywać dwójkę dzieci. Rzadko odwiedzała swój własny dom, jeżdżąc tam tylko raz w miesiącu, aby sprawdzić, czy wszystko jest w porządku. Unikała wynajmowania go, aby zapobiec potencjalnym problemom. Życie z rodziną córki było spokojne, aż do momentu
Wszystko zaczęło się całkiem zwyczajnie. Mój mąż ma siostrę, Justynę, która ma dwoje utalentowanych dzieci. Dzieci Justyny niedawno wygrały lokalny konkurs talentów. Ale to, co nastąpiło później, doprowadziło do niespodziewanej i niefortunnej konfrontacji z moją teściową.
Jej synowa zarumieniła się i uciekła od stołu. „Gdzie znalazłeś tę nieatrakcyjną dziewczynę?” Linda spojrzała gniewnie na swojego syna. „Ona nie jest…”
Emilia nie mogła zrozumieć, dlaczego nigdy nie poznała swojego dziadka. Postanowiłam więc powiedzieć jej prawdę. „Twój dziadek nie akceptował moich wyborów i zabronił nam się widywać.”
Przyjęliśmy ją z otwartymi ramionami. Jej syn jest po prostu wspaniały. Spokojny, posłuszny, dobrze wychowany. Uwielbiamy spędzać z nim czas, obsypujemy go prezentami i troszczymy się o niego.
Powiedziałem tacie, że byłoby świetnie, ale potrzebuję, aby dom był zarejestrowany na moje nazwisko. Tata był zaskoczony i powiedział: „Dlaczego musisz to robić? Jesteś naszym jedynym synem!”
Wierzę, że jestem złą teściową. Wszyscy mówią, że to cecha, która jest w naszej rodzinie. Ale nie mogę nic na to poradzić. Mam dwoje dzieci, syna i córkę. Odkąd ich ojciec zmarł, wychowywałam ich sama. W małym miasteczku. Bez żadnej pomocy. Miałam szczęście, że w tym czasie mój syn, który jest starszy od swojej siostry, miał już 14 lat. Pomagał mi
– Moje wypisanie ze szpitala było inne niż wszystkie. Mój mąż, Jan, pracował i przyjechał po mnie prosto z biura. Prosiłam go, żeby wziął trochę wolnego, przynajmniej jeden dzień, ale jego szef na to nie pozwolił. Prosiłam go również, żeby przygotował wszystko na przyjście dziecka, a on zapewniał mnie, że damy radę ze wszystkim—praniem, zakupami, sprzątaniem.
