Po przejściu na emeryturę wraz z mężem stworzyliśmy ogród, który miał być azylem dla naszej rodziny. Jednak reakcja synowej była dla mnie szokiem, który odsłonił głęboko skrywane rodzinne napięcia. To opowieść o rozczarowaniach, trudnych relacjach i próbie zrozumienia siebie nawzajem.
Moje życie zmieniło się, gdy spełniłam marzenie o własnym ogrodzie. To miejsce stało się nie tylko moją oazą, ale też mostem do córki, z którą przez lata nie potrafiłam się porozumieć. W tej historii opowiadam o bólu rozłąki, trudnych wyborach i o tym, jak natura potrafi uleczyć nawet najgłębsze rany.
Od dziecka kochałam kwiaty, ale w moim domu nie było na nie miejsca. Matka zawsze powtarzała, że to strata czasu i pieniędzy. Ta historia to opowieść o walce o własne marzenia, rodzinnych konfliktach i cenie, jaką płacimy za bycie sobą.
Od zawsze czułem, że muszę coś udowodnić – sobie, rodzinie, światu. Kiedy ojciec kazał mi pracować w ogrodzie, buntowałem się, nie rozumiejąc, po co tyle wysiłku. Dopiero po latach zrozumiałem, że to nie o marchewki czy ziemniaki chodziło, tylko o coś znacznie głębszego.
Kiedy dorastałem, zawsze marzyłem o spokojnym ogrodzie. Gdy w końcu kupiłem własny dom, to marzenie się spełniło. Jednak wraz z rozwojem mojej rodziny, ich zainteresowanie moim kawałkiem raju również rosło, przekształcając go w przestrzeń wspólną, której nigdy nie zamierzałem udostępniać.
Od zawsze byłam zafascynowana różnorodnością kwiatów. Zatrzymywałam się przy każdym ogrodzie, podziwiając unikalne kwiaty i gatunki. Nawet w domu mojej babci znajdowałam ukojenie wśród barwnych płatków.
Znałem dobrze swoją synową, Ewę, ale z intruzami spotkałem się dopiero na samej ceremonii. Nie pytajcie, jak to się stało, po prostu się wydarzyło. Ogólnie wydawali się być normalnymi ludźmi. Główna intruzka, Nora, była wyjątkowo spokojna i opanowana. Jednak sytuacja niespodziewanie się zmieniła.
