Minęły trzy lata od śmierci mojego ojca, a wspomnienie naszej ostatniej rozmowy wciąż mnie prześladuje. Ojciec siedział w swoim ulubionym fotelu, jego niegdyś żywe oczy przygasły z powodu czasu i choroby. Jego głos, kiedyś silny i stanowczy, zredukował się do szeptu. Obok niego siedział jego wnuk, który często go odwiedzał i znał wszystkie jego zmagania.
Do siódmego roku życia moje życie wydawało się normalne. Miałam kochających rodziców i ciepły dom. Jednak pewnego dnia wszystko się zmieniło. Po szkole zamiast taty odebrała mnie ciocia. Gdy dotarłyśmy do domu, tata przekazał mi wiadomość, która na zawsze odmieniła moje życie.
Mój brat postanowił, że dom naszego ojca będzie jego. Naciska na mnie, abym wziął tatę do siebie, żeby mógł mieć dom dla siebie. Nie chcę tego, ale sytuacja wymyka się spod kontroli.
Każda rozmowa z moim ojcem kręci się wokół mojego brata, który, mając prawie pięćdziesiąt lat, nie ma ani żony, ani dzieci. Zachowuje się, jakby nie miał z tym nic wspólnego. Ale kiedy przypominam mu o jego roli, szybko zmienia temat. Mam starszego brata, Michała. Jest ode mnie starszy o dwanaście lat.
12-letni chłopiec, który przynosił radość i inspirację wszystkim, których spotkał, miał swoje życie tragicznie przerwane. Przed śmiercią poprosił ojca, aby spełnił jedno z jego największych marzeń.
