W wieku 52 lat Anna czuła, że życie ma jej jeszcze wiele do zaoferowania. Jednak gdy postanowiła ponownie wyjść za mąż, jej zięć miał inne plany. Jak kobieta może pogodzić swoje pragnienia, gdy więzi rodzinne ciągną ją w różnych kierunkach? To opowieść o nadziei, konflikcie i surowych realiach rodzinnych oczekiwań.
Dorastając, nasza matka zawsze uczyła nas, jak ważne jest wsparcie rodzeństwa. Kiedy robiłam coś tylko dla siebie, czułam się winna. Janek ożenił się zaraz po liceum i został ojcem w trakcie drugiego roku studiów. Musiał przerwać naukę, bo nie mógł pogodzić szkoły z ojcostwem. Nie chcę go oceniać, bo podjął własne decyzje. Miałam swoją wizję przyszłości.
Dorastając, często kłóciłem się z bratem. Jest ode mnie trzy lata młodszy, a nasz tata prawie zawsze stawał po jego stronie. Zwłaszcza w kwestii sporów. Szkoła była dla mnie pewnym schronieniem; nie było tam rodziców, którzy by się wtrącali, a moi przyjaciele mnie rozumieli. Często krytykowali Janka za jego arogancję i samouwielbienie. Nie było dnia, żeby nie drwił z moich zainteresowań i wyborów.
Dorastając, moja siostra i ja poszłyśmy bardzo różnymi ścieżkami. Ja byłam głęboko zaangażowana w naukę, dążąc do zostania lekarzem, podczas gdy moja siostra Zoey była bardziej przyciągana do tętniącego życiem nocnego życia. Nasze życie zmieniło się dramatycznie, gdy Zoey zasugerowała, że powinniśmy rozważyć umieszczenie naszej mamy w domu opieki.
Zdradzona przez męża, Magdalena przelała całą swoją miłość na syna, Jakuba. Zrezygnowała z życia osobistego i żyła tylko dla niego. Ale pewnego dnia wszystko się zmieniło.
Czasami zmiana nie jest możliwa. Weźmy na przykład mnie. Mam 70 lat i czuję się uwięziona w życiu, którego nigdy naprawdę nie przeżyłam dla siebie. Teraz walczę z głęboką depresją, ponieważ nigdy nie miałam okazji spełnić swoich marzeń.
Każdy, kto słyszy moją historię, uważa mnie za okropną córkę, ale nie miałam innego wyboru. „Jak mogłaś?” pytają. Przecież to twoja matka?
