W małym polskim miasteczku, życie Anny było zdominowane przez oczekiwania jej rodziny. Wychowana w posłuszeństwie i obowiązkowości, nigdy nie kwestionowała drogi, którą dla niej wytyczono. Jej rodzice, a szczególnie ojciec, wierzyli, że kariera w medycynie jest jej przeznaczeniem. Jednak życie potoczyło się inaczej, a Anna znalazła się w rzeczywistości dalekiej od tej, którą sobie wyobrażała.
Z surowym spojrzeniem wyraziła swoje zamiary jasno. „Mój syn nie jest twoim służącym!” krzyknęła do Ewy. „Cześć, Anno.”
Dorastając, moi rodzice zawsze mówili mi, że w moim życiu pojawi się wielu chłopców i nie powinnam się zbytnio przejmować żadnym z nich. Kto by pomyślał, że skończę wychodząc za mojego licealnego ukochanego? Ale właśnie tak się stało. Teraz mamy dwoje dzieci i nadal bardzo się kochamy. Jednak sprawy przybrały nieoczekiwany obrót.
Mam dość jego bzdur. Zawsze stara się przyćmić swoich krewnych. A potem musimy oszczędzać na jedzeniu przez miesiące. Nie sądzę, że to jest tego warte.
Każda rozmowa z moim ojcem kręci się wokół mojego brata, który, mając prawie pięćdziesiąt lat, nie ma ani żony, ani dzieci. Zachowuje się, jakby nie miał z tym nic wspólnego. Ale kiedy przypominam mu o jego roli, szybko zmienia temat. Mam starszego brata, Michała. Jest ode mnie starszy o dwanaście lat.
Mój ojciec nalega, abym natychmiast założyła rodzinę. Ciągle się o to kłócimy, ponieważ moja wizja szczęścia i życia rodzinnego jest diametralnie różna od jego.
Jako jedyne dziecko, mogę śmiało powiedzieć, że wiem, co to znaczy doświadczać nadopiekuńczości rodziców. Od najmłodszych lat moi rodzice próbowali kontrolować każdy aspekt mojego życia. Moja mama zawsze była niespokojna i miała trudności z panowaniem nad emocjami. Mój tata był zupełnie inny, co często powodowało problemy. Miałam bardzo nietypowe dzieciństwo i młodość. W przedszkolu dopiero zaczynałam się rozwijać.
Cała moja rodzina zaczęła naciskać, bym sprzedał dom. Znaleźli nawet powody. Mówili, że jest niezamieszkalny, za daleko od miasta i nie wart zachodu.
